Zabrakło człowieka

Głusi, a przez to i niemi od urodzenia, byli do siebie bardzo przywiązani. Całe życie spędzili razem, a głuchota nie przeszkadzała im – jak podkreśla belgijska "Het Laatste Nieuws" – wieść szczęśliwego życia. Na dramatyczny krok zdecydowali się na wiadomość, że obaj stracą wzrok. Ich zdaniem to uniemożliwiłoby im komunikację między sobą i ze światem. Takiej myśli nie mogli znieść. Dlatego zdecydowali się zakończyć życie.

Smutne. Pal sześć, że lekarze mocno naciągnęli prawo. Eutanazja bowiem – jak donosi PAP – jest w Belgii dopuszczalna tylko wtedy, gdy chory tego wyraźnie chce i cierpi nieznośny ból. A bracia przecież fizycznego bólu nie odczuwali. Przede wszystkim smutne jest to, że nikomu nie udało się uzmysłowić im, iż mają jeszcze dotyk; że nie udało się przekonać ich, iż dzięki pomocy innych mogą jeszcze wieść w miarę szczęśliwe życie.

Czy ktoś próbował? A może najzwyczajniej w świecie dla otoczenia tak było wygodniej? Tego nie wiemy. Ot, powtórzyła się ewangeliczna scena z chorym, który nigdy pierwszy nie mógł dojść do poruszonej skrzydłem anioła sadzawki (J 5): zwyczajnie zabrakło człowieka.