Ci, którzy pójdą pod prąd

W Wyższym Seminarium Duchownym 28 kwietnia odbył się dzień otwarty. – Rok temu mieliśmy 300 zgłoszonych i 420 uczestników. W tym roku zgłosiło się do udziału 600 chłopaków, przyjechało prawdopodobnie znów więcej, niż się spodziewaliśmy. To dobry znak, efekt życzliwej współpracy kapłanów w parafiach, z których także wielu przyjechało z nastolatkami; ale to też znak tego, że młodzi są ciekawi, że zadają sobie pytania, także o swoją przyszłość, o swoje życie, że są ciekawi tego miejsca – mówi ks. Tomasz Rąpała, organizator dnia otwartego, ojciec duchowny w WSD w Tarnowie.

Uczestnicy spotkania zebrali się najpierw w seminaryjnej kaplicy na adoracji Najświętszego Sakramentu, po niej zaś uczestniczyli w Mszy św., której przewodniczył ks. Marcin Baran, diecezjalny duszpasterz młodzieży. Po Eucharystii zrobili sobie pamiątkowe zdjęcie, zjedli posiłek i zobaczyli sugestywny, pantomimiczny spektakl przygotowany przez kleryków, poświęcony postaci św. Stanisława Kostki, człowieka, którzy szedł pod prąd.

Wbrew stereotypom

Z Łęgu Tarnowskiego z kilkoma chłopakami przyjechał ks. Marcin Kawa. W tym roku przeżywa 12 rok kapłaństwa. – Pokazałem lektorom, gdzie mieszkałem, inne miejsca znaczące dla mnie w seminarium – mówi. Zauważył kilku kleryków, którzy kiedyś przyjeżdżali na dni otwarte. Czas mija, ale wiele rzeczy pozostaje niezmiennych, jest ciągłość, kontynuacja. Seminarium ciągle działa jak magnes.

Wśród uczestników jest Aleksander Prokop, nastolatek z parafii Bobowa. – Przyjechałem z ciekawości. Chciałem zobaczyć, jak wygląda seminarium od środka, od kuchni, jak wygląda życie za murami. Jestem ceremoniarzem, więc interesuje mnie także liturgia, w seminarium chyba wzorcowa – mówi Olek.

Generalnie chłopakom seminarium się podoba, bo jest inne niż w niektórych obiegowych opiniach, które przedstawiają to miejsce jako smutne, szare i ponure. Ci, którzy tu przychodzą, wstępując na I rok WSD, weryfikują te opinie. Chłopcy przyjeżdżający na dzień otwarty mają szansę sprawdzić to wcześniej. Szczególnie ciekawi są tego miejsca, bo – jak sami przyznają – spotykają często bardzo fajnych księży, którzy przychodzą na parafie. Miejsce, które ich przygotowało, także musi być fajne, bo „złe drzewo nie jest w stanie zrodzić dobrych owoców”.

5 lat później

Kleryk Krzysztof Jankowski ze Straszęcina w tym roku przyjmie święcenia diakonatu. – Mam taką teorię, że do seminarium wstępuje się dwa razy. Pierwszy raz, kiedy przekraczasz próg fizyczne, na początku. Drugie wstąpienie, duchowe, dzieje się, kiedy zaczynasz czuć, że jesteś tu u siebie. Jedziesz odwiedzić rodzinę, ale po jakimś czasie myślisz z tęsknotą o seminarium jak o drugim domu, o potrzebie powrotu do tego rytmu i stylu życia, w którym czujesz się sobą – opowiada.

Na święcenia czekał 10 lat. – Ja chciałem do seminarium przyjść po maturze. Psychologia to była trochę bajka dla tych, którzy pytali, co po maturze – wspomina. Dostał się na psychologię, choć w tamtym czasie, jak zwykle, kierunek był przeładowany. Było 1 miejsce na 15 chętnych. Jego decyzja o wstąpieniu do seminarium nie spotkała się z entuzjazmem. Dał sobie rok na studia, które bardzo mu się podobały. Z jednego roku zrobiło się 5 lat zwieńczonych magisterium i dyplomem, a także kilkoma propozycjami pracy. Wszystko to zostawił za sobą i przyszedł do seminarium, na pierwszy rok, zaczynać wszystko od początku.

– Z perspektywy widzę, że wszystko ma swój czas, że Bóg działa też w czasie, każdemu daje właściwą chwilę. Pięć lat trwała moja droga tutaj, ale dziś Bóg daje mi poczucie, że to mój czas – mówi.