Ból po stracie

Pielgrzymująca wspólnota wiary ma w ten sposób inspirować się, podejmować refleksje oraz wstawiać się u Boga w określonej intencji. W listopadzie 2024 papieska intencja modlitewna dotyczy rodziców, którzy stracili dziecko: „Módlmy się za wszystkich rodziców, którzy opłakują śmierć swojego syna lub córki, aby znaleźli wsparcie we wspólnocie oraz zaznali pokoju i pocieszenia Ducha Świętego”.

W nagraniu video papież Franciszek zaprasza nas do wsłuchania się w głosy ojców i matek przeżywających ten bolesny dramat, do wysłuchania ich i okazywania im bliskości i miłości. „Ból spowodowany taką stratą jest szczególnie głęboki. Słowa otuchy bywają czasami trywialne lub zbyt sentymentalne i nie przynoszą ulgi. Choć wypowiadane z najlepszymi intencjami, mogą pogłębiać ranę. Aby pocieszyć rodziców, którzy stracili dziecko, trzeba ich wysłuchać, być przy nich z miłością, odpowiedzialnie traktować odczuwany przez nich ból, naśladując sposób, w jaki Jezus Chrystus pocieszał strapionych. Ci rodzice, pokrzepieni wiarą, z pewnością odnajdą pocieszenie w innych rodzinach, które po tak strasznej tragedii, odrodziły się w nadziei”.

Ks. Arkadiusz Paśnik zauważa, iż jedną z twarzy cierpienia jest utrata bliskiej osoby, tęsknota za nią, ból uporczywej nieobecności. Niektórzy pozostają w tej sytuacji sami… Natomiast „jedną z najgorszych postaw w relacjach międzyludzkich jest dawanie fałszywej nadziei. Czasami dzieje się tak dlatego, że mogę się bać, wstydzić, nie czuć na siłach, aby powiedzieć komuś prawdę w oczy. Boję się, że moje słowa doprowadzą do czyjegoś załamania. Rozpadu. Utraty nadziei. Nie znam człowieka, który chciałby przekazywać innym dramatyczne wiadomości” (Żałoba, Kraków 2022, s. 18).

Ból po stracie wydaje się nie do opisania, często jest obarczony dodatkowym cierpieniem, bo milczeniem. Austriacki psychiatra Viktor Frankl stwierdza, iż „jedyne, co możemy wówczas zrobić, to być świadkiem czegoś wyjątkowego, do czego zdolny jest tylko człowiek, a mianowicie przemiany osobistej tragedii w triumf ludzkiego ducha, upadku w zwycięstwo”. Wiara daje wzrok, który pozwala dostrzec, że Bóg jest blisko, obecny w każdej sekundzie ludzkiego cierpienia. „Bóg zbiera każdą ludzką łzę, każde cierpienie, każdą krzywdę i przechowuje w naczyniu swego Serca. U Boga nic nie ginie. Wszyscy skrzywdzeni będą wynagrodzeni” (Żałoba, s. 10).