Batalia o procesję

Odmowa po raz drugi

Rok później nic nie wskazywało na inny przebieg wydarzeń. Pod koniec maja 1953 r. o. Stanisław Szczurek ponownie złożył w gliwickim Referacie ds. Wyznań pismo, w którym po raz kolejny zgłosił tę samą zresztą trasę procesji zaplanowanej na dzień 7 czerwca 1953 r. I tym razem – podobnie jak przed rokiem – prośba zakonników spotkała się z odmową, a kierownik Referatu ds. Wyznań ograniczył się do ustnej odpowiedzi. Kiedy o. Szczurek również i tym razem poprosił o uzasadnienie decyzji władz na piśmie, usłyszał kategoryczne „nie”. W tej sytuacji, nie otrzymawszy pisemnego uzasadniania odmowy, kapłan oświadczył, że nie czuje się zobowiązany do przestrzegania tych poleceń. Nie dość, że niezgodnych z prawem, to jeszcze wydawanych bez uzasadnienia. Stwierdził, że procesję urządzi i, co więcej, przejdzie ona ulicami wyszczególnionymi w złożonym pod koniec maja podaniu.

Procesja mimo wszystko

Rozpoczęto gorączkowe przygotowania. Wierni nie zawiedli. 7 czerwca 1953 r. około godziny 17.20 uroczysta procesja wyszła z kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego. Jak zapisano w skrupulatnie sporządzonej relacji, na jej czele szedł „jeden z ojców redemptorystów, któremu pomagało dziesięciu mężczyzn w wieku 20–60 lat. Obok szło trzech ministrantów niosących krzyż, następnie siedem chorągwi kościelnych oraz duże figurki wyobrażające świętych, które niosło pięć do dziesięciu dziewcząt ubranych na biało.

Po bokach, z lewej i prawej strony jezdni, szło po dwadzieścia dziewcząt biało ubranych, za nimi kolejne dwadzieścia dziewcząt biało ubranych w wieku 3–7 lat, które niosły lilie, a za nimi dwanaście kobiet ze świecami palącymi się. Za nimi 34 zakonnice ze zgromadzenia sióstr Notre Dame (…). W środku, przed baldachimem, szła grupka dzieci w wieku 3–5 lat, które sypały kwiaty przed baldachimem. Dzieci te były prowadzone przez trzy niewiasty. Po lewej i prawej stronie przed baldachimem szło po dwóch księży, zaś piąty ksiądz niósł pod baldachimem monstrancję. Za baldachimem szła ludność na szerokości całej jezdni w ilości ok. dwa tysiące osób (…). W procesji brał udział chór kościelny wraz z orkiestrą z kościoła św. Piotra i Pawła. Okna w budynkach mieszkalnych wzdłuż ulic, którymi przechodziła procesja, były udekorowane różnymi obrazami świętych, kwiatami i palącymi się świecami”.

Powoli, z dostojeństwem, śpiewem i modlitwą, tłum wiernych podążał za Najświętszym Sakramentem. Najpierw ulicą Sobieskiego, z której skręcono w Kościuszki, następnie procesja przeszła ulicami Styczyńskiego i Kozielską, z powrotem do kościoła. Wiernych, do których cały czas dołączali przechodnie, było tylu, że zajmowali całą szerokość jezdni – od lewego do prawego chodnika. Po zakończeniu procesji, około godz. 19.50, po krótkiej modlitwie w kościele o. Szczurek podziękował wszystkim za tak liczny udział w uroczystości.