Caritas Donieck pomaga wewnętrznym przesiedleńcom

Siedziba organizacji po wybuchu 8 lat temu wojny w Donbasie przeniosła się do stolicy obwodu dnietropietrowskiego, podobnie biura z Siewierodoniecka i Rubiżnego w obwodzie ługańskim. Po 24 lutego zespół rozpoczął niestrudzoną pracę zaspokojenia potrzeb tysięcy ludzi uciekających z regionów dotkniętych przez wojska rosyjskie, zwłaszcza z Charkowa, Ługańska i Doniecka.

Pochodząca z Dniepru Mila Leonowa wahała się czy nie uciec z kraju. Obawiała się o swoje dziecko, ponieważ miasto do dziś nie jest całkowicie bezpiecznym miejscem. Ciągle słychać alarmy i bombardowania. Zobaczyła jednak rzesze ludzi przybywających z jeszcze niebezpieczniejszych miejsc, dlatego postanowiła zostać i nieść pomoc.

„Dniepr stał się swego rodzaju zagłębiem do przyjmowania przesiedleńców” – stwierdza Mila. Oficjalnie do regionu przybyło 300 tys. uchodźców, jednak liczba jest prawdopodobnie dwa razy wyższa. 100 tys. przebywa w samym mieście. Ludzie przyjeżdżali w trzech falach: najpierw najzamożniejsi, potem ci, którzy ok. miesiąca spędzili w schronach w obawie przed bombardowaniem, wreszcie osoby starsze, które niechętnie opuszczały swoje domy.

Z pomocy Caritas Donieck skorzystało ponad 60 tys. osób. Mają możliwość spędzić w ośrodku kilka dni, zaspokoić podstawowe potrzeby i odzyskać siły, by pojechać dalej. Członkowie organizacji starają się stworzyć środowisko, w którym każdy czuje się szanowany w swojej godności. Mówi Mila Leonowa:

O tym jak ważną rolę spełnia tego rodzaju wsparcie mówi także Oksana Akchebasz. Pochodzi z Rubiżnego, gdzie pracowała w tamtejszej Caritas. W maju musiała uciekać i trafiła do Dniepru. W oddziale w tym mieście koordynuje projekt „Godność człowieka”. 

„Nie sądziłam, że będę musiała opuścić swój dom. Gdy w nocy z 22 na 23 lutego słyszeliśmy czołgi przejeżdżające pod naszym budynkiem, wciąż nie chciało mi się wierzyć, że skala wojny będzie tak wielka. Początkowo postanowiliśmy zostać. Do połowy lutego nie było gazu, prądu, wody. Spaliśmy w swoich ubraniach. Mój najmłodszy syn namawiał nas do wyjazdu. W pewnym momencie po usłyszeniu strzałów zrobił się blady jak ściana i nie chciał przestać płakać. Wzięliśmy kilka rzeczy i wyszliśmy z domu. Drogi, które prowadziły do miasta, były zaminowane, z synem i moim ojcem szliśmy małymi ścieżkami, a mąż w samochodzie musiał jechać przez cmentarz. Nawet nie pamiętam już dokładnie jak, ale dzięki Bogu, udało nam się stamtąd uciec. Mamy nadzieję, że wszystko szybko się skończy, że nadejdzie pokój, a my wrócimy do domu i odbudujemy nasze miasta.“