Przygoda zamiast smartfona

Dasz radę

– Staramy się nie budować barier – podkreśla wychowawca. – Nie pytamy nikogo, czy ma szóstkę z polskiego, czy trójkę. Myślę, że słowem kluczem jest tu „różnorodność”. Do „Nereusza” może przyjść każdy w wieku od 12 do 23 lat. Mogłoby się wydawać, że tę dolną i górną granicę dzieli przepaść. Na obozie tego nie widać.

– Z młodszymi kolegami mam wspólne tematy – potwierdza Łukasz Czernik. – Mogą wygrać ze mną w szachy czy warcaby i nie jest to żaden problem.

– Nie ma różnicy, czy ktoś jest młodszy, czy starszy, bo wzajemnie sobie pomagamy – dodaje Natalia Słodczyk.

Wakacje w Kostkowicach stwarzają wiele okazji do takiej pomocy. Uczestnicy mają świeżo w pamięci sytuację z wczoraj, kiedy to rwący nurt rzeki powywracał niektóre kajaki. Sprawne wspólne działanie pozwoliło zażegnać niebezpieczeństwo. Ale obóz pomaga też przełamywać indywidualne słabości: lęk wysokości, lęk przed ciemnością czy pająkami. Jest to możliwe dzięki wzajemnemu zaufaniu uczestników. Bo tutaj nikt nie czuje się wyśmiewany czy wytykany palcem. – Bywają takie sytuacje, że chce się zrezygnować, ale kiedy słyszysz: „Dasz radę”, od razu pojawia się motywacja – mówi jedna z uczestniczek.

Wstajemy z karimaty, bo zaczyna się zabawa integracyjna. Obozowicze stają w kole, ale w ten sposób, że każdy ma przed sobą plecy sąsiada. Na sygnał wychowawcy mają za zadanie usiąść na kolanach osoby znajdującej się z tyłu. Brak zaufania jednego członka grupy może spowodować efekt domina i ogólną katastrofę. Tutaj koło się domknęło, choć trzeba przyznać, że po chwili ktoś stracił równowagę. Na szczęście obyło się bez ofiar. Za nami praktyczne ćwiczenie z zaufania.

Podaj dalej dobro

– Naszą ideą jest, by dobro podawać dalej – opowiada o „Nereuszu” Ania Pacyna, jedna z klubowiczek. – Jeśli ktoś zrobił dla nas coś dobrego, to my chcemy to dobro przekazać następnej osobie.

– Robimy zbiórki pieniędzy na hospicja, przed Wielkanocą chodzimy z paczuszkami do starszych osób – wylicza Daniel Skubacz. – A jednocześnie organizujemy np. gry terenowe na skalę kilku miast.

– Staramy się zachować równowagę: coś dla mnie, coś dla innych – podkreśla Dariusz Kowalski. – Dlatego „Nereusz” to nie tylko wyjścia do kina czy wyjazdy na obóz, ale różne przedsięwzięcia przez cały rok.

Na obozie uczestnicy też nie narzekają na brak zajęć. Przeciwnie: brak wolnego czasu jest tu jedyną rzeczą, która czasem im doskwiera. – Fajnie jest się czasem wyspać – wzdycha Julka Michałek. – Ale mimo że tego brakuje, to i tak jest super.

– Nie zmuszamy nikogo do spania o 22.00, jak na koloniach, gdzie po tej godzinie często zaczyna się drugie życie – dodaje wychowawca. – U nas drugiego życia nie ma. Zasady są jasne: wypijesz alkohol – jedziesz do domu. Jeśli wiemy, że któryś z uczestników na co dzień pali, prosimy, by tutaj spróbował tego nie robić. Na jednym z naszych obozów chłopcy, którzy nie wierzyli, że to jest możliwe, wytrwali dzięki temu, że Marcin, ratownik medyczny, obiecał sobie, że przynajmniej na te dwa tygodnie odstawi papierosy. Wiem, że nie mogę wymagać od młodych ludzi czegoś, czego sam nie robię. Dlatego nie śpię tu, jako wychowawca, na lepszej pryczy, tylko żyję w tych samych warunkach co oni. Może dlatego, że nie widać tej granicy, niektórzy uczestnicy są już dziś wychowawcami.

Trochę żal opuszczać to miejsce. Dziś w nocy czeka obozowiczów kolejna wyprawa. Wcześniej jednak pewnie znowu spotkają się w kręgu, gdzie będą razem śpiewać piosenki i czytać „Małego Księcia”. Przy podsumowywaniu dnia pojawią się podziękowania, przeprosiny, może i łzy. – Atmosfera, jaka wtedy panuje, jest nie do opisania słowami – twierdzi Marek Maleszka. – Czuje się, że to miejsce wydobywa z nas dobro.