Duchowa adopcja dziecka poczętego

Duchowa Adopcja swój początek zawdzięcza objawieniom w Fatimie – jest odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej, pokuty i zadośćuczynienia za grzechy. W 1987 roku trafiła do Polski, jej pierwszy ośrodek powstał w kościele Ojców Paulinów w Warszawie.

Duchowa Adopcja to modlitewne zobowiązanie, konkretnej osoby, w intencji ocalenia zagrożonego życia dziecka - w łonie matki. Trwa ona dziewięć miesięcy, polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy (codziennej) w intencji dziecka i jego rodziców:

„Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po narodzeniu, proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.”

Istnieje możliwość dołączenia dodatkowych postanowień do Duchowej Adopcji, którymi mogą być - częsta Spowiedź i Komunia Święta, adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, post, jałmużna, walka z nałogami etc. Oczywiście należy pamiętać o tym, aby postanowienia nie przekraczały naszych możliwości – były możliwe do zrealizowania.



Jeżeli zapomniało się o modlitwie przez kilka dni – o ten czas należy przedłużyć adopcję. Jeżeli jednak był to dłuższy czas (tydzień lub więcej) zachodzi wtedy konieczność ponowienia Duchowej Adopcji.



Adopcji tej może podjąć się każdy człowiek – z wyjątkiem dzieci, które powinny dokonywać jej pod okiem i kierunkiem rodziców bądź opiekunów.



W taki sposób możemy adoptować jedno dziecko (w danym czasie). Nie znamy tego dziecka, to Bóg je wybiera (płeć, narodowość) zapewne bierze też pod uwagę nasz zapał oraz potrzebę modlitewną w konkretnym przypadku.