Święty u władzy - św Engelbert

Gdy miał czternaście lat został kanonikiem w Kolonii, z czasem zaś – dokładnie od roku 1203 - pełnił funkcję prepozyta, czyli przewodniczącego kapituły kanoników katedry w Akwizgranie.

Kiedy w Niemczech doszło do zbrojnego konfliktu pomiędzy Ottonem IV i Filipem Szwabskim, Engelbert poparł Filipa w jego staraniach o tron. Papież Innocenty III popierał jednak Ottona, w związku z czym, Engelbert, w wieku 21 lat, został ekskomunikowany.

Z pokorą przyjął papieską decyzję, która zresztą z czasem została cofnięta, a późniejszy święty wziął nawet udział w zorganizowanej przez Innocentego wyprawie krzyżowej przeciw Albigensom, która miała miejsce 1212 roku... Mając zaledwie 31 lat Engelbert zostaje arcybiskupem Kolonii. Na terenie jego diecezji toczą się walki pomiędzy Teodorykiem, hrabią na Kleve oraz Walramem, księciem Limburga. Świętemu udało się – co dotąd wydawało się niemożliwe – pogodzić obie zwaśnione strony. Po tym dyplomatycznym sukcesie nie spoczął jednak na laurach.

Następną rzeczą, jaką postanowił się zająć, było uporządkowanie kościelnej administracji oraz diecezjalnych finansów. Sprowadził do Kolonii franciszkanów i dominikanów, a także zajął się wychowaniem syna cesarza Fryderyka II, Henryka, którego w 1222 roku osobiście koronował na króla. Gdy Fryderyk przez pięć lat przebywał poza granicami Niemiec, to właśnie Engelbert, w jego zastępstwie, sprawował władzę na krajem.

Święty wielokrotnie interweniował, gdy dochodziły go głosy o ucisku i cierpieniach chłopów, czy też zakonników, których atakowali możni, świecy panowie. Jedną z takich interwencji przypłacił Engelbert życiem...

W 1225 roku Fryderyk z Insenburga zaczął nękać siostry zakonne w Essen. Próbujący wstawić się za nimi, Engelbert został napadnięty i zamordowany przez zbirów Fryderyka. Męczeńska śmierć świętego miała miejsce 7 listopada 1225 roku w Gevelsberg. Fryderyk z Insenburga został niebawem pochwycony i skazany na śmierć, jego dobra skonfiskowane, a zamki zburzone.

Podczas pogrzebu legat papieski nazwał Engelberta „męczennikiem i drugim św. Tomaszem Becketem”. Do „Martyrologium rzymskiego” wpisano go w 1583 roku.