Wiara każe im kręcić

Do Rzymu jedzie za to dwóch braci bernardynów z Czerniakowa. Brat Celestyn i brat Ekspedyt cieszą się, że zobaczą nie tylko Gielniów, ale także bliski ich duchowości Asyż i Perugię. Stałym pielgrzymkowym rytuałem jest wspólna modlitwa na postojach – Anioł Pański, Apel Jasnogórski, codzienna Msza św. Także śpiew – najczęściej przy wieczornych ogniskach, bo nie wychodzi, gdy jedzie się ulicą, w dużym rozproszeniu. O tym, że jest to pielgrzymka, kierowcy mijających ich samochodów przekonują się, czytając napisy na koszulkach. I po różańcach, które czasem oplatają kierownicę.

- Najbardziej się boję deszczu i wiatru. Ale też długich zjazdów, które zmuszają do testowania hamulców. Wszyscy jednak przygotowani są na nieoczekiwane – fizycznie i duchowo – mówi organizator. Do pielgrzymki na Watykan dołączyła grupa 9 młodych Litwinów, poznanych podczas pielgrzymki do Wilna. Przywiózł ich ks. Mirosław Dowda. Świetnie mówi po polsku, bo studiował na KUL. Po 20 dniach pielgrzymki reszta ma szansę nie tylko łyknąć naszego języka, ale też połknąć bakcyla pielgrzymowania. - To grupa raczej mniej uduchowiona – wtajemnicza ks. Mirosław, wicedyrektor katolickiej szkoły im. Św. Benedykta w Solecznikach. – Na Litwie praktykuje może 5-7 proc. ludności. Ale właśnie zabierając ich do Rzymu, mam nadzieję na „katechetyczne rozmowy”.

Razem z nim podróż wybiera się dyrektor miejscowego więzienia. – Zapalimy na Watykanie świeczkę za tych, którzy błądzą – woła, odjeżdżając w kierunku Piaseczna. W Rzymie przywita ich może sam papież? Podobno w ich intencji odprawił już Mszę świętą. Ktoś z Watykanu pomylił daty i cały miesiąc wcześniej powiedział Benedyktowi XVI, że już przyjechali. Miesiąc po powrocie do Polski pielgrzymi z parafii bł. Władysława z Gielniowa ruszą znowu – na Jasną Górę. Znowu na rowerach.