Afhart - "perski mędrzec"

Dla Afrahata życie chrześcijańskie skupia się na naśladowaniu Chrystusa w podejmowaniu Jego jarzma i pójściu za Nim drogą Ewangelii. Jedną z cnót, która najbardziej przystoi uczniowi Chrystusa, jest pokora. Nie jest ona aspektem drugorzędnym w duchowym życiu chrześcijanina: natura człowieka jest pokorna i to Bóg wynosi ją do swej własnej chwały. Pokora, zauważa Afrahat, nie jest wartością ujemną: "Jeśli korzenie człowieka są wrośnięte w ziemię, owoce jego wznoszą się do Pana wielkości" (Traktat 9,14). Zachowując pokorę, także w rzeczywistości ziemskiej, w której żyje, chrześcijanin może wejść w relację z Panem: "Pokorny jest pokorny, lecz jego serce wznosi się na najświetniejsze wyżyny. Oczy jego twarzy oglądają ziemię, a oczy umysłu najznakomitsze wyżyny" (Traktat 9,2).

Wizja człowieka i jego cielesnej rzeczywistości, jaką ma Afrahat, jest bardzo pozytywna: ciało ludzkie, na wzór pokornego Chrystusa, powołane jest do piękna, radości, światła: "Bóg zbliża się do człowieka, którego miłuje, i słusznie jest miłować pokorę i pozostać w stanie pokory. Pokorni są prości, cierpliwi, umiłowani, nieposzlakowani, prawi, znający dobro, roztropni, pogodni, mądrzy, spokojni, usposobieni pokojowo, miłosierni, gotowi do nawrócenia, życzliwi, głębocy, rozważni, piękni i godni pożądania" (Traktat 9,14). Afrahat często przedstawia życie chrześcijańskie w jasnym wymiarze ascetycznym i duchowym: wiara jest jego podstawą, fundamentem; ona czyni z człowieka świątynię, w której mieszka sam Chrystus. Wiara zatem umożliwia szczerą miłość, która wyraża się w miłości do Boga i do bliźniego. Innym ważnym aspektem u Afrahata jest post, który pojmuje on w sposób szeroki. Mówi on o powstrzymaniu się od jedzenia jak o niezbędnej praktyce, aby być pełnym miłosierdzia i dziewiczym, o poście, jakim jest wstrzemięźliwość w perspektywie świętości, o poście od próżnych bądź obmierzłych słów, o poście od złości, o poście od własności dóbr w perspektywie posługi, o poście od snu, by zająć się modlitwą.

Drodzy bracia i siostry, powróćmy jeszcze na zakończenie do nauczania Afrahata na temat modlitwy. Według tego starożytnego "Mędrca" modlitwa urzeczywistnia się wtedy, gdy Chrystus mieszka w sercu chrześcijanina i wzywa go do konsekwentnego zaangażowania miłości wobec bliźniego. Pisze bowiem:

"Nieś ulgę strapionym, odwiedzaj chorych,
okaż troskę biednym: to jest modlitwa.
Modlitwa jest dobra i dzieła jej są piękne.
Modlitwa jest miła, gdy niesie ulgę bliźniemu.
Modlitwa jest wysłuchana,
gdy znajdzie się w niej także wybaczenie obrazy.
Modlitwa jest mocna,
gdy pełna jest mocy Boga" (Traktat 4,14-16).

W tych słowach Afrahat wzywa nas do modlitwy, która staje się życiem chrześcijańskim, życiem zrealizowanym, życiem przenikniętym wiarą, otwarciem na Boga, a tym samym na miłość do bliźniego.