Zmartwychwstać z rozpaczy

Szczepienie winnicy

Winnica Racheli to duszpasterstwo organizujące w ponad 80 krajach weekendowe rekolekcje dla osób, które bezpośrednio lub pośrednio uczestniczyły w aborcji. Podczas tych spotkań zamykają bolesną historię swojego życia, zmartwychwstając z rozpaczy i potępienia siebie. Od trzech lat duszpasterstwo działa w Polsce. Teraz również nad morzem.

– Od lat nosiłam w sobie, w kobiecie, w pielęgniarce, obraz kobiet dotkniętych aborcją. Rok temu Pan Bóg pokazał mi, że mamy takim osobom coś do zaproponowania w Kościele – wyjaśnia s. Beata Witerska ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego, która zaszczepiła Winnicę Racheli w diecezji.

W koszalińskich rekolekcjach wzięło udział sześć kobiet. Przyjechały z całej Polski. Przez trzy dni, medytując słowo Boże, z pomocą duszpasterza i terapeutki pozwalały się leczyć Jezusowi. Rekolekcje zamykają wszystkie bolesne rozdziały.

Siostra Kinga Skórska, psycholog i terapeuta, po raz pierwszy posługiwała w Winnicy. – Oczywiście są możliwe inne drogi. Do mojego gabinetu przychodzą osoby, które zostały bezpośrednio lub pośrednio dotknięte aborcją, i tam też możliwe jest uzdrowienie. Ale po przeżyciu tego czasu mam wrażenie, że na rekolekcjach dokonuje się to szybciej. Rekolekcje dają możliwości przeżycia całej historii życia w ciągu trzech dni. To czas bardzo intensywny, skondensowany: od przebaczenia sobie po przeżycie żałoby – mówi pallotynka.

– W trakcie rekolekcji jest wiele emocji, bo otwieramy bardzo trudne rzeczy, nazywamy je po imieniu. Tu potrzeba bardzo intymnej atmosfery, przestrzeni spotkania z Jezusem Miłosiernym. Jedno ze spotkań polega na wejściu do grobu Łazarza, do którego przychodzi Jezus, aby dać nowe życie. W niedzielę po południu w tych samych oczach można zobaczyć pokój, radość, pojednanie – opowiada s. Beata.

Nie tylko kobiety

Byli 3 lata po ślubie, z malutkim dzieckiem w wynajętej kawalerce, kiedy żona powiedziała, że znów jest w ciąży. Najpierw się przestraszył.

– Pierwsza ciąża była trudna, wymagająca leżenia plackiem przez pół roku. Córka była wcześniakiem, wymagała więcej opieki, chorowała. Żona powiedziała, że absolutnie nie ma mowy, żeby jeszcze raz przez to przechodziła – opowiada Michał. – Przez głowę przewijało mi się mnóstwo argumentów, że jakoś wszystko ułożymy, gdzieś dorobię, poprosimy rodziców o pomoc. Ale nie powiedziałem nic – przyznaje.

Nic nie powiedział też wtedy, gdy po trzech latach spakował swoje rzeczy do jednej walizki i wyszedł z domu po kolejnej awanturze, która wybuchła z nie wiadomo jakiego powodu. Dzisiaj wie, że syndrom poaborcyjny dotyka nie tylko kobiety.