30 godzin do nawrócenia

Czy, prócz modlitwy, prosiłyście też o słowo?

Przed wyjazdem czytałam Ewangelię z dnia. Był to fragment o siewcy, który nie wiedział, na jaką glebę trafi jego ziarno. My, oprócz tego, że jedziemy do Medjugorje, też właściwie nic nie wiedziałyśmy – ani kogo spotkamy, ani czy będziemy „siały”. To było słowo Boga, które wyczuliło nas na to, żebyśmy były gotowe na elastyczność.

Z perspektywy czasu można powiedzieć, że „siałyście”?

Myślę, że tak. Choćby przez to, kiedy kierowcom mówiłyśmy, dokąd i po co jedziemy. Widziałyśmy, jak ludzi poruszało to, że dwie dziewczyny z Polski jechały tak daleko, żeby się pomodlić.

Byli zdziwieni?

Dokładnie. Może do końca tego nie rozumieli, mimo że mieszkali znacznie bliżej Medjugorje niż my. Nie było dla nich oczywiste, że to jest miejsce, do którego ludzie pielgrzymują.

Jak myślisz, z czego to wynika?

Być może stąd, że objawienia nie są jeszcze potwierdzone przez Kościół.

Dla Ciebie to nie było przeszkodą, żeby tam pojechać.

Trzymam się stanowiska Kościoła. Mimo to Medjugorje jest dla mnie miejscem świętym, bo tam nawracają się ludzie. To są prawdziwe cuda, których tam dokonuje Bóg.

Czego w takim razie oczekiwałyście od Medjugorje?

Chyba nie miałyśmy żadnych oczekiwań. Nie chciałam, żeby Pan Bóg mi potwierdził, czy te objawienia są prawdziwe czy nie. Nie oczekiwałam też tego, że Maryja mi się objawi i powie: „Tak, to ja. Objawiam się”. To, co otrzymałam od Pana Boga podczas tej drogi, w zupełności mi wystarczyło.

To była lekcja wiary?

Zdecydowanie, ale nie przez głębokie doświadczenia, tylko przez obserwowanie ludzi, którzy tam żyją. Nawet gospodyni, u której mieszkałyśmy, żyła blisko Boga i nieustannie dawała nam piękne świadectwo.

Co jeszcze dała ta podróż?

Przekonanie o tym, że Pan Bóg czuwa i zsyła dobrych ludzi. Jadąc w jakąś podróż, wcale nie trzeba widzieć Pana Boga na siedzeniu obok, żeby czuć Jego opiekę.