Wykluczeni u papieża ubogich

Zaczął od peryferii. Pierwsze Drzwi Święte Jubileuszu Miłosierdzia otworzył w Bangi, stolicy wciąż pogrążonej w wojnie Republiki Środkowoafrykańskiej. Właśnie to zapomniane przez świat miejsce Franciszek ogłosił wówczas stolicą chrześcijaństwa. To było prawie rok temu. Teraz, gdy Jubileusz szybkimi krokami zmierza ku końcowi papież zaprosił do Watykanu ludzi wykluczonych. To jest jego swoista „kropka nad i” tego nadzwyczajnego Roku Świętego. Postawił w centrum Kościoła tych, których wielu „dobrych chrześcijan” często nawet nie dostrzega, od których odwraca się plecami. To było jedno z najbardziej wzruszających i przejmujących jubileuszowych spotkań. Franciszek dał nam niesamowitą lekcję czułości, której, jak wielokrotnie powtarza, świat dziś tak bardzo potrzebuje.

Spotkanie w watykańskiej Auli Pawła VI, do której w piątek przybyło kilka tysięcy wykluczonych z 22 krajów świata, rozpoczęło się od świadectw. Pochodzący z Francji mężczyzna mówił o tym, jak dzięki wyciągniętej ku niemu pomocnej dłoni odkrył Chrystusa i doświadczył Jego pokoju. Mówił też o chórze w którym śpiewa. Założyli go bezdomni, by towarzyszyć w ostatniej drodze ludziom, tak jak oni, żyjącym na ulicy. Łzy wzruszenia na wyżłobionej cierpieniem twarzy, gdy podszedł do papieża mówiły wszystko. I ta długa chwila, gdy Franciszek w niesamowitym geście czułości położył dłoń na jego czole i modlił się za niego. Gesty papieża były ikoną jego późniejszych słów o ludzkiej godności. Godności, o której mu przypomnieli, jak wyznał Franciszek, bezdomni, ubodzy i wykluczeni, których zaprosił do Watykanu.

Być może wielu zaskoczyły papieskie słowa o marzeniach i pasjach wykluczonych. Franciszek nawiązał w nich do świadectwa Polaka, Roberta Świderskiego, który wyznał, że ludzie wykluczeni nie różnią się od znakomitych tego świata. „Spotykamy się tu wspólnie, żeby wyrazić naszą radość, że pamiętasz o nas jako o osobach wartościowych, a nie wytykanych palcami tylko za to, że los dał nam piekło życia na ziemi. Mamy swoje pasje, marzenia, które staramy się realizować małymi krokami. Będąc tu, stanowimy namacalny przykład, że wiara czyni cuda. Tak jak moje życie, w większości z dala od Boga, wartości chrześcijańskich, po wielu zakrętach zaczęło się prostować i zawiodło mnie przed twoje oblicze, Ojcze Święty – mówił Robert Świderski. - Pomimo że sięgnąłem dna, powoli pnę się do góry. Uwierzyłem w siebie, ponownie zacząłem się lubić z Bogiem, życie staje się piękne. Można by wiele mówić, bo jak wielu nas tu jest, tak każdy ma swój nietypowy życiorys. Dla niejednego los bywał okrutniejszy niż mój, ale wiem, że nie jesteśmy sami. Wiemy i czujemy, że jesteś, Franciszku, z nami całym sercem, za co chciałbym ci podziękować, choć nie znam słów, które by to wyraziły”.

Warto znaleźć cały tekst papieskiej katechezy do wykluczonych, w całości zaimprowizowanej, i przemedytować ją dla siebie. Franciszek zakończył ją słowem przeproszenia. „Proszę was o przebaczenie za chrześcijan, którzy nie odkrywają w Ewangelii godności was ubogich; przepraszam was za wszystkie te sytuacje, kiedy chrześcijanie odwrócili się do was plecami” – mówił poruszony Franciszek. Ostatnim akordem tej wyjątkowo wzruszającej audiencji była modlitwa wykluczonych za papieża. Stanęli wokół niego kręgiem; na papieskiej białej sutannie swe ręce położyli bezdomni, ubodzy, wykluczeni i długą chwilę głośno się za niego modlili. Ta modlitwa wykluczonych za papieża ubogich jest dla mnie najmocniejszą ikoną kończącego się Jubileuszu. A papieska zachęta wezwaniem na pojubileuszowy czas zwyczajnego życia: „Nauczcie nas wszystkich, którzy mamy dach nad głową, którym nie brakuje jedzenia i lekarstw, abyśmy nie czuli się zadowoleni. Waszymi marzeniami nauczcie nas marzyć, wychodząc od serca Ewangelii”.

Centro Televisivo Vaticano Aula Paolo VI, udienza Giubileo degli esclusi, 11-11-2016

Tv2000it Papa Francesco recita insieme ai poveri il Padre Nostro