Podzielili się radością i spontanicznością

Posiłek przygotowały kobiety ze schroniska. Tu – dotknięte przemocą domową, borykające się z problemami finansowymi, nałogami i wieloma innymi problemami na nowo uczą się żyć. Żyć jak rodzina – i to duża rodzina.

Po zjedzeniu przygotowanego przez nie posiłku młodzi Włosi zaprosili je do wspólnej modlitwy. Połowa „Zdrowaś Mario ” po włosku, druga połowa po polsku. Prosili, żeby Jezus Chrystus przyszedł do wszystkich obecnych - ze swoją mocą uzdrawiającą wszelkie zranienia, żeby zesłał Ducha – Pocieszyciela.

Po Różańcu przyszedł czas na modlitwę śpiewem i tańcem. Chętnych do prezentowania piosenki o tym, że w niebie nie potrzebujemy parasola, bo tam jest zawsze jasno, nie potrzebujemy laski, bo wszyscy są zdrowi i nie potrzebujemy okularów, bo wszyscy widzą, nie brakowało.

Mały chłopiec przybijał piątkę roześmianej Włoszce. Dostał za to flagę, którą zaraz zawiesił sobie na szyi. Młodzi ludzi mieli już iść, ale przypomniała im się jeszcze jedna piosenka. I jeszcze jedna. W końcu po setnym „ciao” pobiegli na spotkanie ze swoim biskupem z Modeny.