Dawanie i branie to umiejętność

Kilkanaście procent mieszkańców Wrocławia korzysta ze świadczeń przyznawanych niepełnosprawnym. Do takich danych dotarł ks. Bogusław Kapica, który od sierpnia ubiegłego roku pełni rolę diecezjalnego duszpasterza osób niepełnosprawnych.

– Oczywiście są różne stopnie niepełnosprawności, niemniej liczby robią ogromne wrażenie. Cieszę się, że rozpoczęliśmy budowę struktur, które dadzą szansę tym najbardziej wykluczonym odnaleźć swoje miejsce w Kościele – zaznacza. Podkreśla przy tym, że powstające duszpasterstwo będzie przestrzenią o znacznie szerszym zasięgu. Trudno bowiem sobie wyobrazić, by zabrakło w nim tzw. pełnosprawnych. – Tu nie chodzi tylko o wolontaryjną pomoc. Trzeba pamiętać, że dając również otrzymujemy. Ja tego doświadczyłem na własnej skórze – wyjaśnia.

Będą cuda?

Projekt budowania duszpasterstwa niepełnosprawnych jest ogromnym przedsięwzięciem i wymaga pokonania wielu przeszkód – komunikacyjnych, infrastrukturalnych i pomocowych. Ks. Bogusław ma jednak na to pomysł. – Przez kilka ostatnich miesięcy badałem sytuację i niebawem usystematyzujemy wszystkie propozycje dla niepełnosprawnych, które już są. Powstaje strona internetowa i tam będzie można znaleźć bardzo konkretne informacje – zaznacza. Dodaje także, że nie da się jednoosobowo stworzyć tak dużego dzieła, dlatego liczy na pomoc, zwłaszcza młodzieży.

Kapłan widzi pewne stereotypy, które trzeba przełamać. – Ludzie są gotowi pomagać. Zwykle jednak bardzo szybko uciekają, bo... nie wiedzą, o czym mogą z osobą niepełnosprawną porozmawiać, a nawet jak się zachować – wyjaśnia. Jest też przekonany, iż takie przygodne spotkania dodatkowo budują pewną barierę i obawy. Jakie? – Że współczucie spotęguje smutek, a udawanie, że wszystko jest dobrze będzie nieuczciwe – zauważa. Podkreśla, że w nowym duszpasterstwie, dzięki obecności wielu „dobrowolnych opiekunów”, łatwiej będzie realizować chęć dzielenia się dobrem z niepełnosprawnymi. – Gdy człowiek się zaangażuje i wyluzuje w relacjach, to wtedy zaczynają się dziać cuda. I wcale nie jest tak, że tylko pełnosprawni dają. Po jakimś czasie, prawie zawsze zauważamy, że otrzymujemy znacznie więcej.

Ks. Bogusław Kapica wie, co mówi. Jego pierwszy bezpośredni kontakt z niepełnosprawnymi miał miejsce w czasach seminaryjnych, gdy w ramach działalności charytatywnej uczelni zajmował się panią jeżdżącą na wózku inwalidzkim. Jego zadaniem było umilenie jej czasu wspólnymi spacerami. – To trwało około roku. Postrzegam ten czas jako moje przełamanie. Mimo początkowego dyskomfortu z powodu obserwujących mnie wielu par oczu, te spotkania sprawiały mi radość – wspomina.

Po święceniach kapłańskich przyszły nowe doświadczenia. W parafii w Bystrzycy Kłodzkiej zaangażował się w działalność wspólnoty Wiara i Światło zrzeszającej rodziny, którym urodziły się dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. – Potem były kolejne parafie, aż trafiłem na wrocławskie Pilczyce, gdzie znów miałem możliwość posługiwania wśród „wiaroświatlanych” rodzin – mówi i zaznacza, że na tych doświadczeniach chce oprzeć funkcjonowanie duszpasterstwa niepełnosprawnych.