Ubole oblata

Kiedyś do Obry, gdzie mieści się wyższe seminarium oblackie, przyjechał prowincjał z Kanady. Ojciec Marek znał go wcześniej z Poznania, gdzie ten przyjechał uczyć się języka polskiego. – Zawsze się lubiliśmy, ale raz go nabrałem. Mówi mi: „Jadę na tour de Pologne z amerykańską ambasadą. I tej mojej nauczycielce języka polskiego, emerytowanej uniwersyteckiej, chcę zawsze kartkę napisać. Jak ją zatytułować?”. Na co ja: „Napisz: »Ty stara babo, ja być w Warszawie, ty być blisko moje serce«”. I z każdego miasta dostała taką kartkę – wspomina.

Kiedy prowincjał pojawił się w Obrze, zagadał naszego oblata: „Marek, was tu w Polsce księży jak mrówków. A mi tam się starzeją, umierają, nie mam powołań. Ty przychodź do Kanady pomóc nam”. Ja mówię: „Pogadaj z szefem, ja chętnie pojadę”. Za 5 minut przychodzi: „Marek, ja już sobie ciebie kupić” – śmieje się.

Do Kanady pojechał najpierw na rok. Potem został już na stałe. Posługiwał głównie wśród kanadyjskiej Polonii, ucząc m.in. młodzież w sobotniej szkole. Teraz przebywa w domu prowincjalnym w Toronto.

Ojciec Marek zna łacinę, niemiecki, rosyjski, francuski, angielski. Z domu wyniósł i pobożność, i wartości patriotyczne. Było ich pięcioro: trzech chłopaków i dwie dziewczyny, ojciec walczył we wszystkich powstaniach śląskich. – Nie myślałem o takim życiu. Nie byłem nawet ministrantem – wspomina pod koniec naszej rozmowy. – Pamiętam pierwszą Mszę w Lublińcu. Asystowałem takiemu profesorowi, który uczył nas botaniki. Coś tam mówił pod nosem. Na co ja: „Proszę?”. A on pac mnie w pysk. On się wtedy modlił: „Oczyść mnie, Panie…” – śmieje się. – Dopiero w nowicjacie i w seminarium poznawałem, czym jest kapłaństwo.

Na koniec pytam doświadczonego już dziś kapłana, jaki powinien być misjonarz.

Cisza… Chwilę później cytuje św. Pawła: – „Stałem się wszystkim dla wszystkich” (1 Kor 9,22). On tam, gdzie przyjeżdżał, do tego stopnia, do jakiego mógł – oczywiście z wyjątkiem grzechu – upodabniał się do ludzi, którym głosił Chrystusa.