Każda owca jest tą najważniejszą

Oferta specjalna

Duszpasterstwo skierowane jest do osób, które rozwiodły się cywilnie, będąc w związkach sakramentalnych, ale zawarły kolejny związek cywilny lub żyją bez formalnego związku razem. Drugą grupą, do której duszpasterstwo kieruje swą ofertę, są osoby, które w ogóle nie zawarły związku małżeńskiego i żyją razem. Trzecią grupę stanowią małżeństwa mieszane, czyli katolicy żyjący w związkach z niekatolikami. – W naszym duszpasterstwie pojawiła się też grupa osób, które żyją już w związkach sakramentalnych, ale kiedyś żyły bez sakramentu małżeństwa i dzisiaj stanowią pomoc dla małżeństw, które borykają się jeszcze z tym problemem – mówi ks. dr hab. Grzegorz Wojciechowski, pracownik sądu metropolitalnego i od niedawna duszpasterz osób żyjących w związkach niesakramentalnych. – Wielu specjalistów z tego zakresu twierdzi, że współczesna kultura związki niesakramentalne czyni formalnymi. Oczywiście są to związki formalne względem państwa i społeczeństwa, ale nie względem tradycji. Dlatego chętnie widzimy w naszym duszpasterstwie osoby, które chcą uregulować swoje relacje z Bogiem. A liczna grupa osób w duszpasterstwie małżeństw niesakramentalnych świadczy o tym, że jest taka potrzeba – dodaje ks. Wojciechowski.

Na stałe z pomocy duszpasterstwa w Lublinie korzysta 29 par małżeńskich. Podczas ostatnich rekolekcji, które poprowadził ks. dr Tadeusz Pajurek, pojawiło się ponad sto osób.

Kościół nie odrzuca

– Jezus nikogo nie potępia, jest miłosierny, wszystkich przygarnia, choć nazywa grzech po imieniu. Osoby, które znalazły się z różnych przyczyn w sytuacji tzw. związku cywilnego, ale nie kościelnego, nie są poza Kościołem. Te osoby są nadal w Kościele, ale jest jeden problem, bo nauka Kościoła jest jednoznaczna: osoby te nie mają prawa przystąpienia do Komunii św. i do spowiedzi, która zakończyłaby się ważnym rozgrzeszeniem – dopóki nie uregulują swojej sytuacji. Uregulowanie może przebiegać w podwójny sposób. – Po pierwsze można stwierdzić nieważność sakramentu małżeństwa osoby, która ma przeszkodę, ewentualnie wobec spowiednika ślubować wstrzemięźliwość seksualną w związku, w którym funkcjonują, czyli chodzi tu o tzw. białe małżeństwo – tłumaczy ks. G. Wojciechowski.

Duszpasterz małżeństw niesakramentalnych przywołuje również adhortację apostolską „Sacramentum caritatis” Benedykta XVI, w której emerytowany papież zaznacza, że osoby rozwiedzione, które zawarły ponowny związek, nadal – pomimo ich sytuacji – przynależą do Kościoła, który ze szczególną troską im towarzyszy w ich pragnieniu kultywowania na tyle, na ile jest to możliwe, chrześcijańskiego stylu życia poprzez uczestnictwo we Mszy św., choć bez przyjęcia Komunii świętej. – Emerytowany papież zachęca takie osoby do słuchania słowa Bożego, adoracji Najświętszego Sakramentu, modlitwy i uczestnictwa w życiu wspólnoty oraz szczerą rozmowę z kapłanem czy ojcem duchownym. Ponadto zalecił czynienie miłości i dzieł pokuty oraz dzieło wychowywania dzieci – tłumaczy duszpasterz.

Zdaniem ks. Wojciechowskiego ważne jest to, że osoby żyjące w związkach niesakramentalnych mają możliwość skorzystania z pomocy kapłana, z którym mogą porozmawiać szczerze o swojej sytuacji duchowej i rodzinnej. – Kapłan na szczerą rozmowę duchową powinien przyjąć każdego człowieka – mówi ks. Grzegorz. – To bardzo ważne dla osób, które tęsknią za jednością z Kościołem, a od strony formalnej nie mają jej w stu procentach. Gdy nasza córka przygotowywała się do I Komunii św., baliśmy, jak wytłumaczymy dziecku, że jego rodzice nie podejdą do konfesjonału. Bliska mi osoba podpowiedziała, że możemy wraz mężem podejść do konfesjonału i poprosić kapłana o błogosławieństwo, że jest taka możliwość. Sprzątaliśmy wtedy kościół, zaczepiliśmy księdza i powiedzieliśmy, że żyjemy bez ślubu kościelnego. Ksiądz wyraził zgodę na rozmowę. Córka przystąpiła do pierwszej spowiedzi, a my otrzymaliśmy przy konfesjonale błogosławieństwo. To było dla nas bardzo ważne, bo dzieci wychowywaliśmy od początku w wierze i tradycji chrześcijańskiej. Gdy nasze dziecko przyjmowało pierwszy raz Chrystusa, ja z mężem przyjmowaliśmy Go duchowo, tęskniąc za pełnią miłości i jedności, ale nie czuliśmy się wyrzuceni poza nawias Kościoła – mówi Zofia Wisztok.