Muzungu, nie spiesz się!

Choć to, co robią, obmyślają od A do Z, przyzwyczaili się, że „po drodze” pojawia się mnóstwo nieprzewidzianych spraw. – Są też nieplanowane spotkania z ludźmi, którzy roztaczają przed nami nowe perspektywy i inspirują. Ciągle nas to zadziwia, a z naszych małych pomysłów rozwijają się większe projekty – opowiadają Miłosierni Samarytanie Roku 2014, wyróżnieni w plebiscycie organizowanym od 11 lat przez Wolontariat św. Eliasza w kategorii: pracownik służby zdrowia, dla którego pomoc cierpiącym jest powołaniem, a nie tylko wykonywaniem obowiązków.

By lewa ręka nie wiedziała...

Lubią działać dyskretnie, zgodnie z ewangeliczną zasadą: „Kiedy dajesz jałmużnę, rób to tak, aby lewa ręka nie wiedziała, co czyni prawa”. – Jeździmy do Afryki, bo znaleźliśmy tam ludzi, którzy czekają na naszą pomoc. A że czasem ktoś powie, że naiwni jesteśmy? Nie szkodzi. Dla nas być miłosiernym oznacza widzieć drugiego człowieka, jego potrzeby, cierpienie, i starać się temu zaradzić – mówią Małgosia i Andrzej. Choć oboje nie mają jeszcze 30 lat, a małżeństwem są od 6, wspólne przeżycia mogliby opisać w pasjonującej książce. W Afryce byli 3 razy – dwa razy wspólnie i raz osobno. – Wolontariatem w Afryce zainteresowałam się dzięki Akcji Budyń, która była organizowana w moim liceum pod patronatem Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego „Młodzi Światu”. W ten sposób poznałam ks. Adama Parszywkę SDB, który zasugerował, żebym najpierw zdała maturę, dostała się na wymarzone studia i dopiero potem przyszła do SWM – wspomina Małgosia. Do wolontariatu zgłosiła się razem z Andrzejem, gdy byli na III roku studiów – ona na medycynie (skończona specjalizacja: anestezjologia i intensywna terapia), on na informatyce. Zaraz po studiach mieli jechać z SWM na 3 miesiące do Sierra Leone, lecz gdy nie udało się dostać dofinansowania na ten projekt, pojechali na Ukrainę, do Fastowa, gdzie współorganizowali wakacje dla dzieci ulicy. Afryka wciąż jednak ich wzywała...

Rentgen w prezencie

W końcu marzenie udało się zrealizować, ale tylko Małgosi. Andrzej rozkręcał w tym czasie w Krakowie swoją firmę, która później dla Afryki bardzo się zasłużyła. – Po kilku latach w SWM byłam dobrze przygotowana do podróży – wiedziałam, że pracujący w Ugandzie franciszkanie potrzebowali lekarstw, by leczyć mieszkających w buszu ludzi. W parafiach w Krakowie i Podczerwonem zostały więc zorganizowane zbiórki leków. Wysłanie ich na Czarny Ląd okazało się karkołomnym i czasochłonnym wyzwaniem, bo – ze względów prawnych – ze mną lecieć nie mogły – wspomina M. Rzepecka. Okazało się też, że jedyna studnia głębinowa, dostarczająca wodę do miejscowego szpitala w Kakooge, została uszkodzona przez piorun. Dzięki pomocy ks. Jarosława Nowaka, który pracował wtedy w parafii Gosi i Andrzeja, w sfinansowanie pompy udało się wciągnąć krakowską Caritas. Niebawem szpital znów miał wodę.

Na miejscu Małgosia ustaliła również, na co najczęściej chorują mieszkańcy Ugandy, jednak skuteczne leczenie nie było możliwe, bo misyjny szpital był słabo wyposażony. Rzepeccy w czasie studiów byli związani z DA „Beczka”, działającym przy klasztorze oo. dominikanów w Krakowie. Dzięki o. Mateuszowi Lipińskiemu OP grupa charytatywna „Szpunt” przeznaczyła dochód z dwóch akcji „Ciacho za ciacho” na pomoc Ugandzie. W 2011 r. „Szpunt” wspomógł naprawę i wiercenie studni głębinowych, w 2012 r. sfinansował zakup aparatu rentgenowskiego.

– Kiedy podczas akcji stałam z puszką i kwestowałam, podszedł (albo spadł z nieba) pewien pan. Okazało się, że to Wiesław Latuszek, prezes Medycyny Praktycznej, który zainteresował się problemami szpitala w Kakooge i zainicjował przekazanie szpitala polowego Polskiej Misji Medycznej do Ugandy – opowiada M. Rzepecka. Przy współpracy z PMM udało się napisać projekt doposażenia szpitala w Kakooge i przebudowy sali operacyjnej, w której do tej pory były tylko prowizoryczny stół, lampa, mikroskop, trochę narzędzi i leków. Projekt dostał dofinansowanie od polskiego MSZ w ramach programu Polska Pomoc Rozwojowa, a koordynowała go PMM, i dziś malutki szpital może się pochwalić bardzo nowoczesną (jak na afrykańskie możliwości) salą. Co więcej, PMM, która przejęła opiekę nad szpitalem, zaczęła wysyłać tam lekarzy, którzy w ciągu dwóch pierwszych lat wykonali ok. 140 operacji.

Osobą, która Rzepeckim również spadła z nieba, był Krzysztof Błecha z Żywca. I on został jednym z Miłosiernych Samarytan za rok 2014. – Poznaliśmy go „przypadkiem”, dzięki misjonarzowi o. Marianowi Gołębiowi. Krzysztof wraz z żoną Renatą od lat prowadzą Fundację Pomocy Dzieciom. Naszym pierwszym wspólnym przedsięwzięciem były remont i wyposażenie sierocińca oraz zorganizowanie leczenia dla dzieci zarażonych HIV w Kaabale, przy granicy z Kenią – mówią.