Żywy różaniec misyjny

Kilka słów o idei Żywego różańca misyjnego

Założycielka Dzieła Rozkrzewiania Wiary, Paulina Jaricot, pragnęła, by modlitwa różańcowa wsparła dzieło ewangelizacji na całym świecie.

Początki Żywego Różańca sięgają roku 1826. Paulina organizuje "piętnastki" - grupy piętnastu osób, z których każda zobowiązuje się do rozważania i odmawiania jednej - otrzymanej drogą losowania - tajemnicy dziennie. W ten sposób członkowie Żywego Różańca stają się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludami świata. "Piętnaście węgli: jeden płonie, trzy lub cztery tlą się zaledwie, pozostałe są zimne - ale zbierzcie je razem, a wybuchną ogniem! Oto właściwy charakter Żywego Różańca". Oficjalnej aprobaty dla Żywego Różańca udzielił papież Grzegorz XVI.

***

Misyjne korzenie Żywego Różańca odkrył na nowo ks. abp Fulton J. Sheen, dyrektor Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary w USA (1950-1966). Pragnął, aby każdy chrześcijanin modlił się w intencjach całego Kościoła, dlatego każdy dziesiątek różańca jest w innym kolorze i symbolizuje jeden z kontynentów.

Kolor zielony - za Afrykę - nawiązuje do zieleni afrykańskich lasów tropikalnych

Kolor czerwony - za Amerykę - podkreśla kolor skóry Indian, rdzennych mieszkańców Ameryki

Kolor biały - za Europę i za Ojca Świętego - oznacza kolor skóry Europejczyków

Kolor niebieski - za Oceanię - symbolizuje wody Oceanu Spokojnego, na którym rozsiane są rozliczne wyspy

Kolor żółty za Azję - przypomina ludy Azji, najliczniejsze w świecie