Apostołki Jezusa Ukrzyżowanego

Duchowość:
Nasza duchowość polega:
1) na umiłowaniu i sprawianiu, by i inni miłowali Słowo Boże, jako esencjalny pokarm pozwalający żyć autentycznym życiem Bożym;
2) na umiłowaniu i sprawianiu, by i inni miłowali Jezusa Ukrzyżowanego, by znaleźć siłę do wzniesienia cierpienia ku Bogu w geście modlitwy uwielbienia i zbawienia.

Celem jest formacja autentycznych animatorów modlitwy i ofiary.

Naszymi wzorami, które kochamy i naśladujemy są:
1) Jezus Ukrzyżowany: Kapłan i Ofiara, byśmy i my ofiarowały się jako “ofiara żywa i miła Bogu” i pomagały w tym także i innym, gdyż to jest najpiękniejsza odpowiedź na nieskończoną miłość Bożą;
2) Matka Najświętsza: by nauczyć się od Niej dyspozycyjności na Słowo Boże i na Bożą Wolę (szczególnie w tajemnicach: Wcielenia i Odkupienia);
3) Święty Ojciec Pio z Pietrelciny: przykład modlitwy, ofiary i niesienia ulgi w cierpieniu. Czerpiemy z Jego duchowości rozważając jego listy i nauczanie przekazane ustnie naszemu Ojcu Założycielowi, który uformował się u jego boku.

Działalność
Działalność Apostołek Jezusa Ukrzyżowanego inspiruje się na dwóch promieniach wypływających z Serca Jezusa Miłosiernego. Promień czerwony symbolizuje MIŁOSIERDZIE, które rozważamy codziennie w medytacji Męki Pańskiej, wypraszamy słowami Koronki do Bożego Miłosierdzia i realizujemy wobec najbardziej potrzebujących, aby ich wesprzeć w ich cierpieniach fizycznych, moralnych i duchowych. Cierpienia ludzi, których spotykamy, przynaglają nas, aby wziąć w nich udział i mieć serce współczujące, zdolne do tego, by zrozumieć ludzkie doświadczenia i potrzeby. Promień blady jest symbolem PRAWDY, którą czerpiemy i odkrywamy w codziennej medytacji Słowa Bożego, a następnie przekazujemy innym (pojedynczym osobom, rodzinom i grupom), szczególnie w formie tzw. kręgów słuchania Słowa Bożego, podczas misji świętych, dni skupienia i rekolekcji.

Kontakt ze Słowem Bożym i doświadczenie dobroci i miłosierdzia Bożego czyni z ludzi świadków kształtując ich osobowość mocną w wierze i przenikniętą wielką miłością wobec Boga. Akceptacja i ofiarowanie własnego cierpienia za zbawienie braci oraz pomoc duszom w czyśćcu cierpiącym poprzez modlitwę, ofiarę i dzieła miłości jest aktem niezwykle szlachetnym i przepojonym miłosierdziem. Z życia ukrytego w Bogu wypływa miłość do bliźniego, troska o jego zbawienie i o budowanie Kościoła. Ta miłość przynagla nas do apostolatu, który konkretyzuje się poprzez uczynki miłosierdzia względem ciała: praca w szpitalu, odwiedziny chorych, stołówki dla ubogich itp.

Historia
Nasz Ojciec Założyciel, Domenico Labellarte, asymilował duchowość Ojca Pio w latach od 1943 r. do 1968 r. W nocy 23 września 1968 roku Ojciec Pio zmarł. Rano od godziny 8.00 do 8.30 Pan pozwolił, by nasz Ojciec pozostał przy trumnie zupełnie sam, zatopiony w modlitwie. To pół godziny wystarczyło, by doświadczył silnego natchnienia: „Skompletuj Dzieło o tajemnicę Odkupienia, Śmierci i Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa, którą widziałeś realizującą się we mnie!”. Było to zaproszenie świętego Brata Kapucyna, by szukał osób, które byłyby przedłużeniem duchowości zaczerpniętej od niego, osób, które kochałyby i pomagały innym kochać modlitwę i ofiarę.