Rzym: Seminarium dla nowych biskupów misyjnych

Ks. T. Wojda: Koncentrujemy się bardziej na problemach związanych z duszpasterstwem. Są więc tematy dotyczące ewangelizacji w dzisiejszym kontekście społecznym Afryki, jak problemy sekt, dialogu z innymi religiami, głównie z islamem, który zwłaszcza w północnej Afryce jest religią dominującą. Mamy też problemy rodziny. Wiadomo, że dziś w całym świecie problem rodziny jest ważny, dlatego do jego podjęcia poprosiliśmy dwie osoby. Bp Elio Sgreccia postara się ukazać rodzinę od strony problemów biologicznych i etycznych. Natomiast Margareth Peters z Belgii ukaże różne koncepcji rodziny w dzisiejszym świecie. Oczywiście problemem jest dzisiaj laicyzacja, która wdziera się do wszystkich społeczności. Jest ona problemem nie tylko w Europie, ale też w krajach misyjnych. Afryka na pewno jest kontynentem, gdzie chrześcijaństwo, Kościół katolicki rozwijają się w sposób bardzo dynamiczny i entuzjastyczny. Niemniej jednak dzisiejszy świat jest, jak się często mówi, globalną wioską, w której do wszystkich punktów docierają wszystkie informacje i wszystkie problemy światowe.

- Wspominał Ksiądz, że Afryka, zwłaszcza Afryka Północna jest miejscem, gdzie ściera się islam i chrześcijaństwo. Czy Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów ma też jakąś specjalną jednostkę, jakiś specjalny program dotyczący ewangelizacji i muzułmanów?

Ks. T. Wojda: Oczywiście, w krajach gdzie islam jest religią o zdecydowanej większości, a zwłaszcza tam, gdzie jest wprowadzone prawo szariatu, ewangelizacja praktycznie nie jest możliwa. Ogranicza się ona właściwie do świadectwa obecności i w tych krajach np. są obecne siostry, które pracują w szpitalach, szkołach. Nie mogą tam nosić żadnych znaków chrześcijańskich, jak krzyżyk czy medalik, ale ich obecność, ich poświęcenie, ich miłość do tych ludzi, którym posługują jest rodzajem ewangelizacji i świadectwa, że są osobami wierzącymi. Natomiast schodząc poniżej tak zwanego pasa saharyjskiego, od dawna Kongregacja prowadzi próby utrzymania chrześcijaństwa.

Kiedyś była taka piękna akcja, rozpoczęta około 10 lat temu, może nieco więcej. Chodziło o budowanie kościołów czy kaplic za 5 tysięcy dolarów. To były małe kościółki, symboliczne, dlatego, że jeśli istnieje na danym terenie kościółek czy kaplica katolicka muzułmanie nie budują meczetów. To była właśnie jedna z idei, żeby te kaplice były znakiem obecności chrześcijaństwa. Jednocześnie dla tych ludzi był to symbol ich tożsamości chrześcijańskiej. Takich kościółków, małych kapliczek wybudowano tysiące.

Inną akcją było tworzenie dużych ośrodków oddziaływania i ewangelizacji w różnych krajach, gdzie chrześcijaństwo było znacznie mocniejsze. Poprzez otwieranie uniwersytetów, poprzez zakładanie szkół chciano formować, kształcić elitę chrześcijańską, poczynając od młodzieży. Oczywiście w tych krajach istnieje potrzeba dużej pomocy finansowej, bo najczęściej są to kraje bardzo biedne. Dlatego Papieskie Dzieła Misyjne, które finansują każdą diecezję, wszystkie projekty na tamtych terenach są konkretną formą wspierania misji. Ważne jest, by pieniądze zbierane w niedzielę misyjną w październiku, trafiały do dyspozycji Papieskich Dzieł Misyjnych, które współpracując z Kongregacją ds. Ewangelizacji Narodów najlepiej wiedzą, gdzie te pieniądze należy posłać, jak je należy rozdzielić i gdzie są największe potrzeby.

- Powracając do kursu, ilu jest uczestników?

Ks. T. Wojda: W seminarium bierze udział 103 biskupów. Pochodzą oni z 46 krajów, głównie z Afryki (56), z Azji (31), z obydwu Ameryk (10) i z Oceanii (7). Językowo przedstawia się to mniej więcej w ten sposób, że około 60 biskupów jest angielskojęzycznych, około 30 francuskojęzycznych, a pozostali mówią po hiszpańsku, bądź portugalsku. Biskupi są bardzo aktywni. Po każdej relacji stawiają bardzo dużo pytań i widać, że z tych pytań wypływa troska o charakterze duszpasterskim. Mają już swoje doświadczenia, choć krótkie i może jeszcze niezbyt bogate. Tutaj mogą również otrzymać pewne wskazówki, jak należy to duszpasterstwo prowadzić, na jakie elementy zwracać uwagę, czego należy unikać. Jest jeszcze inna bardzo ważna kwestia, mianowicie, żeby się wspólnie spotkali jako biskupi, żeby uświadomili sobie, że problemy, które w danej diecezji mogą wydawać się trudne do pokonania, istnieją także gdzie indziej. Wspólna rozmowa, wymiana doświadczeń bardzo pomagają, a jednocześnie kształtują świadomość, że nie są sami w rozwiązywaniu tych problemów, że ktoś inny boryka się z podobnymi i że mogą wzajemnie się wspierać, czy to modlitwą, czy doświadczeniem.

Rozm. K. Bronk/ rv