Katechizm inaczej. Wierzę w Boga

29. Stwórca wszystkiego

Doświadczenie dostępne każdemu, potrzebne jest tylko pogodne niebo nocą i lornetka. Widok gwiazd przedstawia się zupełnie inaczej niż gołym okiem - jest ich więcej, nieporównywalnie więcej. I są piękniejsze, trudno oderwać wzrok… Jest więcej - czy widać więcej? Jest tyle samo. Nasze oko - skądinąd cudowna “kamera”, miniaturowa, z pełną automatyką, z wieloletnią gwarancją trwałości - otóż nasze oko widzi tylko cząstkę tego, co nas otacza. Inne doświadczenie wymagałoby kosztowniejszej aparatury zwanej kamerą termowizyjną. Można patrzyć w zupełnych ciemnościach i można dostrzec ptaka siedzącego na gałęzi, skradajacego się pod murem kota, albo też zaczajonego w mroku złodzieja. Krótko mówiąc: to co widać gołym okiem, to nie wszystko. Zresztą, to samo można powiedzieć o tym, co słychać. Dlatego, gdy piszę ten tekst, leżący obok mnie mój wierny wilczur, podniósł uważnie głowę, nastawił uszy i ostrzegawczo mruknął. Ja nie słyszę nic prócz stuku klawiatury i szumu komputera. On usłyszał więcej. Bogactwo istniejącej rzeczywistości jest niewyobrażalne. Upraszczając - i to bardzo - mówimy o świecie widzialnym i niewidzialnym, albo o świecie materialnym i duchowym, w Biblii zaś nazwane to zostało “niebem i ziemią”. Ten sam zwrot powtarzamy w wyznaniu wiary: “Wierzę… w Stwórcę nieba i ziemi”. I w tym wyrażeniu tak ważne jest to maleńkie “i”. Tak, tak - jest bardzo ważne, bo “wskazuje na więź, jaka wewnątrz stworzenia równocześnie jednoczy i rozdziela niebo i ziemię” [326].

A wszystko ma swój początek w Bogu. Od dziecka jesteśmy osłuchani z Heksaemeronem czyli zaczynającym Pismo św. starożytnym poematem ujętym w sześć strof nazwanych tam “dniami” (Rdz 1). I ciągle zbytnio jesteśmy przywiązani do nieomal dziecinnej dosłowności w rozumieniu tej niełatwej poezji. Przede wszystkim ujmujemy stworzenie “nieba i ziemi” w kategorii czasowego początku. I to jest prawda. Czas - takim, jakim go przeżywamy i opisujemy w kategoriach zarówno fizykalnych jak i filozoficznych - ma swój początek, swoją chwilę “zero”. Wtedy zaczął istnieć świat materii i energii. Wtedy przestrzeń - w naszym, trójwymiarowym rozumieniu - zaczęła ogarniać wszystko. A świat istot duchowych? Wszak one nie potrzebują ani przestrzeni, ani takiego czasu, jaki mierzą nasze zegary i kalendarze. Dlatego pytanie o to, czy “zaczęły” istnieć przed czy po stworzeniu świata materialnego, jest pytaniem bez treści. Jedno jest wspólne: zarówno świat ducha jak i świat materii zawdzięczają swe istnienie Bogu. Nie tylko swój początek, odległe “kiedyś” sprzed milionów lat - ale swoje trwanie, to “teraz”, które wypełnia każdą chwilę zarówno kosmosu, jak i naszego ludzkiego życia.

A jak to jest z tymi sześcioma dniami? Cóż, sprawa jest prostsza, niż się wydaje. To nie dni - to sześć poetyckich strof, ujętych w sześć refrenów, skomponowanych według zasad ówczesnej poetyki. A treść ułożona przez starożytnego autora tak, by powiedzieć: “Wszystko stworzył Bóg”. I że stwarza On mocą swej woli - czyli wszechmocnego słowa, i że wszystko co stwarza jest dobre. Bardzo dużo powiedziane - ale też nic ponadto. Reszta jest poetyckim tworzywem.

Dociekliwy człowiek, patrząc na świat, stawia pytań więcej. Między innymi pytanie “dlaczego?” Dlaczego Bóg stworzył świat? Bardzo trudno Panu Bogu “zaglądać w karty” i szukać odpowiedzi na to “dlaczego”. Katechizm powtarza odpowiedź przejętą z tradycji jeszcze biblijnej: świat został stworzony dla chwały Bożej. I zaraz pada wyjaśnienie: “nie po to, by powiększyć chwałę, ale by ją ukazać i udzielić jej”. Tak to wypowiedział kiedyś św. Bonawentura. Św. Tomasz z Akwinu, genialny nauczyciel wiary, zamienia się w poetę, gdy pisze o tym samym: “Kluczem miłości Bóg otworzył swą dłoń, by dokonać dzieła stworzenia” [293]. Istnienie Boga jest czymś tak dynamicznym, wielkim, pełnym życia, że - po ludzku to wypowiem - “musiało” zaowocować istnieniem i życiem świata duchowego i świata materialnego, czyli “nieba i ziemi”.

Pytań, a i wątpliwości, mamy więcej, gdy usiłujemy pojąć tajemnicę stworzenia. Najtrudniejszą zagadką jest problem cierpienia i zła moralnego. Dobry Bóg u początku istnienia świata i człowieka. Skąd więc zło? Na dziś musimy ten problem odłożyć, ale będzie trzeba do niego wrócić niebawem.
Katechizm Kościoła Katolickiego, 279 - 354.