Z Bogiem przy śmietniku

Z panią Barbarą idziemy do jednej ze szczecineckich kamienic. W pustostanie na parterze, który przypomina wysypisko śmieci, mieszka pan Witek. Nie zastajemy go. – Pewnie poszedł na zupę – mówi kobieta.

Pan Witek przez 17 lat był ministrantem w jednej z miejscowych parafii. Miał nawet firmę. Dlaczego wylądował na śmietniku? Historie takich ludzi nie są proste do opowiedzenia. – Mówi, że żyje tylko dla swojego psa – opowiada mieszkanka Szczecinka.

Jak dotrzeć do człowieka, który wokół siebie i w sobie ma śmietnik? Jak mu powiedzieć, że jest Bóg, który go kocha? – Poprosiłam, żeby się za mnie modlił. Twierdzi, że to robi – opowiada pani Barbara, która czasem do Witka zagląda.

Człowiek i jego dusza

Szczecinczanka od kilkunastu lat zajmuje się bezdomnymi. – Zawsze miałam słabość do człowieka, bo zawsze człowiek mnie fascynował. Mam jakąś skłonność do bezdomnych. Nie czuję do nich wstrętu. Może dlatego, że widzę w nich Chrystusa – mówi.

Pani Barbara jest częścią większej całości. Tak naprawdę, jak skromnie podkreśla, spiritus movens społecznego działania na rzecz bezdomnych w mieście jest inna osoba, która na razie nie chce o tym mówić publicznie. Nie ma jednak w Szczecinku bezdomnego, który by jej nie znał. Pani Barbara skupia się natomiast na jednym: – Pochylam się nad ubóstwem duchowym tych ludzi. Interesuje mnie człowiek i jego dusza.

Nie pytam o wiarę, ale...

Mieszkanka Szczecinka sama podchodzi do bezdomnych, których mija na ulicy. – Najpierw pytam człowieka, jak się nazywa oraz czy jest głodny. Jeśli tak, kupuję mu coś, a potem siadamy na ławce i rozmawiamy. Mówią mi o swojej bezdomności. Rzadko winy szukają w sobie. Nie pytam o wiarę, ale ofiarowuję swoją modlitwę – opowiada pani Barbara.

Jeśli to możliwe, kobieta zaprasza bezdomnych do wspólnej modlitwy – tam, gdzie są, nawet przy śmietniku. – Pamiętam jednego pana, który szukał puszek. Pokazał mi siatkę pełną jedzenia, którą ktoś mu ofiarował. Mówię mu: „Trzeba się za tego człowieka pomodlić”. Początkowo nie chciał, ale potem pokazałam mu, jak odmawiać Koronkę do Bożego Miłosierdzia. On mówił: „Dla Jego bolesnej męki”. Ja odpowiadałam: „Miej miłosierdzie dla nas...”. Staliśmy tak między śmietnikami. Podobnie było na dworcu. Z pewnością zdziwienie przechodniów musiała wzbudzać grupa bezdomnych stojących w okręgu, trzymających się za ręce i odmawiających z jakąś kobietą na głos koronkę.

Są oczywiście tacy bezdomni, którzy nie chcą modlitwy. Tak czy inaczej, pani Barbara modli się za wszystkich: – Trzech nawet duchowo adoptowałam: Zygmunta, Janusza i Mariusza. Codziennie o nich pamiętam.

Małe sukcesy

– Dwa lata temu miałam bezdomnego w domu przez całą zimę. Przyszedł, bo wiedział, że go przyjmę. Rodzina go wyrzuciła, czemu wcale się nie dziwię. Był narkomanem. U mnie nie ma czego z domu wynieść, więc go wzięłam i zawiozłam na detoks. Modliłam się do o. Pio, żeby się wyspowiadał. Nie za bardzo chciał. W końcu powiedział, że pójdzie, więc zapytałam, do jakiego kościoła. Wybrał akurat ten, w którym były relikwie o. Pio. Przedziwne. Dzisiaj jest lepiej, choć wciąż ma zawirowania – opowiada kobieta.

Niemałą niespodzianką było też przyjście pewnego mężczyzny, alkoholika, na Mszę św. – To była Niedziela Miłosierdzia. Kilka lat modliłam się za niego, a tu nagle, właśnie tego dnia, wyrasta przede mną w kościele. Był u spowiedzi i u Komunii.

Pani Barbara wspomina też pewną sytuację, która wyjaśnia motywy jej działania: – Kiedyś, gdy skończyłam rozmawiać z jednym z alkoholików, podeszła do mnie pewna osoba, pytając: „Kim dla pani jest ten człowiek? Co pani ma z nim wspólnego?”. Odpowiedziałam: „On tak samo jak ja ma dojść do nieba. To mamy wspólnego”.