Pan Bóg postawił na mojej drodze boks

Pracowitość, ambicja i pokora to cechy, które trener Władysław Maciejewski ceni w niej najbardziej. To on uwierzył w możliwości Karoliny Michalczuk, gdy inni pukali się w głowę, dziwiąc się, że zajmuje się dwudziestoletnią dziewczyną, która zaczyna uczyć się boksu. – Optymalny wiek, by zacząć boksować, to 8–12 lat. Karolina miała 20 i według wszystkich reguł była za stara. Miała jednak w sobie pasję, wielką pracowitość, determinację i marzenie, by być najlepszą. Pracowała więcej od chłopaków, których miałem pod swoją opieką, i była zwyczajnie od nich lepsza. To talent, jaki rzadko się zdarza – mówił Władysław Maciejewski podczas spotkania na KUL, na które wraz z Karoliną został zaproszony w ramach Festiwalu Nauki.

Zwykła dziewczyna

Karolina mówi o sobie, że jest dziewczyną ze wsi, gdzie wychowywała się w gospodarstwie wśród braci. Była dzieckiem „zwierconym”, z którym ciągle były kłopoty. – Z dzisiejszej perspektywy mogę powiedzieć, że współczuję moim rodzicom i nauczycielom, ale wtedy to, co robiłam, wydawało mi się normalne. Ciągłe bójki z braćmi lub innymi chłopakami, wspinanie się po drzewach, pływanie w rzece, gdy rodzice kazali iść w pole lub oporządzać zwierzęta, bieganie po łąkach i ciągnięcie koleżanek za warkocze. Jakoś nie mogłam się powstrzymać, gdy widziałam ich piękne fryzury, by trzymać ręce przy sobie. Gdy wchodziłam do sklepu, częstowałam się bez pytania cukierkami. No i uczyć też mi się nie chciało. Mimo to moja mama mówi, że byłam dobrym dzieckiem – opowiada Karolina.

Kiedy zdecydowała się uczyć w technikum mechanicznym w Piaskach, nauczyciele mówili, że szybciej im kaktus wyrośnie, niż Karolina skończy szkołę. – Łatwo nie było. Popalałam papierosy, chodziłam na wagary i niemal na każdej dyskotece z kimś się biłam. Byłam w tym tak dobra, że ci, którzy mnie znali, starali się nie popadać ze mną w konflikt. W szkole mi nie szło. Któregoś razu miałam siedem zagrożeń. Wszyscy mówili, że nie mam szans, i ja sama pogodziłam się z tym, że nie zdam. Kiedyś wróciłam do domu i zobaczyłam, że moja mama płacze. Powiedziała, że ludzie będą się na wsi z niej śmiać, jak nie zdam do kolejnej klasy. Wtedy powiedziałam sobie: „Karola, ty nie dasz rady? Pokażesz im wszystkim, że się mylą”. Ambicje zawsze miałam duże i jeśli mi na czymś zależało, potrafiłam być konsekwentna. Zaliczyłam wszystko, zdałam spokojnie, a ludziom szczęki opadły ze zdumienia – wspomina Karolina.

Ciężka praca i wiara

Mając 20 lat, pracowała w mleczarni w Piaskach, ale trafiła też na zajęcia z boksu do Władysława Maciejewskiego, który był zaprzyjaźniony z jej rodziną. – Chciałam spróbować boksu, żeby nie bić się ze wszystkimi bezsensownie, a do bicia cały czas mnie ciągnęło. Tak zaczęły się treningi. Ciężka praca każdego dnia, trzymanie wagi, no i zmiana stylu życia. O używkach nie mogło być mowy. Papierosy w odstawkę, dyscyplina, odpowiednia dieta, ćwiczenia. Tak mnie to wciągnęło, że całe moje życie podporządkowałam treningom. Gdy było mi ciężko, wołałam: „Boże, dopomóż!”, bo wiadomo, że jak trwoga, to do Boga. I zawsze mi pomagał – mówi Karolina.

Szybko przyszły sukcesy. Wielki talent i tytaniczna praca dziewczyny przynosiły owoce. – Wszystko się zmieniło. Wiem, że mogłam źle skończyć, zrobić komuś krzywdę, stoczyć się na dno. Pan Bóg jednak postawił na mojej drodze boks i wspaniałego trenera, któremu wszystko zawdzięczam. Nie wstydzę się przyznać, że zawsze przed zawodami gorąco się modliłam. Chodzę do lubelskiej katedry przed obraz Matki Bożej i proszę Ją o pomoc i opiekę. Wiara to ważna część mojego życia – przyznaje Karolina.

Przypomina sobie też jedne z pierwszych zawodów, gdzie w pierwszej rundzie przegrywała 4 punktami. – Byłam załamana. Stoję w narożniku i modlę się, a raczej gorączkowo wołam w sercu: „Boże, pomóż!”. Przychodzi wtedy spokój, przypominają mi się słowa trenera, że jak nie wiem, co robić, mam się uspokoić, zamieszać rękami i walić. Wychodzę na ring, tak robię, walę na oślep i patrzę, a moja przeciwniczka leży. Wygrywam tę walkę. Jak tu nie dziękować Matce Bożej? – pyta Karolina.

Sukces nie przewrócił jej w głowie. Czy walkę wygrała, czy przegrała, zawsze następnego dnia stawiała się na treningu. Karierę zakończyła po nieudanym dla niej wystąpieniu na olimpiadzie w Londynie. – Nie udało się, ale spełniło się moje marzenie – byłam na olimpiadzie jako pierwsza Polka w boksie. Całkiem przypadkiem przeszłam do historii sportu – śmieje się dziewczyna.

Karolina Michalczuk zdobyła 6 medali mistrzostw Europy, 4 medale na mistrzostwach świata i 13 razy z rzędu była mistrzynią Polski w boksie.