Zewangelizować cały świat

Poza oazą jest zbawienie

– 6 lat temu byłem na pierwszych rekolekcjach wakacyjnych – na Oazie Nowej Drogi. Namówił mnie starszy brat i rodzice też mieli w tym udział. Wtedy Ruch Światło–Życie prężnie działał w Otmuchowie – opowiada Kacper Trela. – Spodobało mi się. To był czas spędzony z niesamowitymi ludźmi. Między innymi za to cenię sobie oazę, że dzięki niej tworzą się relacje, które zostają na lata. W oazie mogłem bliżej poznać Pana Boga, zbudować z Nim relację, ale i relację z całym Kościołem, czym najbardziej charakteryzuje się właśnie „trójka” – tłumaczy Kacper.

– Co roku jeździłem na wakacyjne rekolekcje, choć w ubiegłym roku nie na oazowe, a na „Jezus żyje” i „Strefę Chwały”. Nie lubię określenia, że jestem oazowiczem. Św. Paweł pisał, że nie jesteśmy ani Pawła, ani Apollosa, ale Chrystusa. Wspólnoty i ruchy są tylko drogą do celu, którym jest Chrystus – podkreśla i z przymrużeniem oka dodaje, że poza oazą też jest zbawienie.

– Na „trójce” bardzo cenne są dla mnie wieczorne spotkania z różnymi wspólnotami. Wielu z nas pochodzi z mniejszych parafii, nie wszędzie są tak prężnie działające grupy jak tu, w Krakowie. To prawda, że o każdej wspólnocie można sobie poczytać w internecie, ale to nie to samo, co spotkanie z konkretnym człowiekiem, który żyje według danego charyzmatu, w konkretnej grupie. Te spotkania umożliwiają mi lepsze poznanie Kościoła. Dzieje się to przez poznanie jego członków, należących do różnych wspólnot – wyjaśnia Kacper.

Żyłam jak poganka

– W Ruchu Światło–Życie jestem już piąty rok – mówi Agnieszka Sałek z Kietrza. – Zaczęło się od rekolekcji ewangelizacyjnych w naszej parafii, po których powstała wspólnota oazowa. Nie byłam wtedy osobą wierzącą. To dwie koleżanki mnie namówiły, żebym przychodziła na spotkania. One dość szybko zrezygnowały, a ja – chociaż najbardziej nie chciałam iść – jestem w oazie do dzisiaj. Bardzo fajnie Pan Bóg zadziałał w moim życiu, przyciągnął mnie – przyznaje Agnieszka.

– Najkrócej można powiedzieć, że dzięki formacji oazowej przeszłam od poziomu prawie poganina do poziomu osoby, która chce wychodzić do ludzi i głosić. Miałam problem, żeby w niedzielę w ogóle ruszyć się do Kościoła, a dzięki oazie tak naprawdę zakochałam się w Panu Bogu, bo poczułam Go jako Osobę, a nie wytwór wyobraźni. Jako osobę, która mnie kocha, która działa w moim życiu i której niesamowicie na mnie zależy – podkreśla.

Trzeci stopień rekolekcji pomaga młodzieży odkrywać miejsce w Kościele. – Widzę, że w Kościele są potrzebne osoby, które będą służyć, i ja mogę być jedną z takich osób. Dzięki ks. proboszczowi Leszkowi Ryguckiemu dwa razy byłam jako animatorka na rekolekcjach w poprawczaku. To było dla mnie niesamowite przeżycie, bo stanęłam przed moimi rówieśnicami i miałam im opowiadać o Panu Bogu. Starałam się być z nimi szczera, nie wywyższać się, tylko pokazać im, że jesteśmy takie same, że wszystkie jesteśmy grzesznikami, że wszystkie uczymy się miłości – opowiada Agnieszka. Podkreśla, że chce być animatorką, chce wyjść do ludzi i głosić.