Coś zaczęło się dziać w jego oczach...

W sobotnie popołudnie wchodzimy do kaplicy w Zakładzie Karnym w małopolskim Nowym Wiśniczu. Tym samym, w którym w czasie stanu wojennego kard. Franciszek Macharski odwiedzał internowanych działaczy krakowskiej Solidarności. Z tym że kardynał Mszę św. odprawiał wtedy na więziennym korytarzu. Teraz osadzonych tutaj, już nie z powodów politycznych, odwiedza pracujący na co dzień w zakopiańskim ośrodku rekolekcyjnym „Górka” jezuita o. Stanisław Majcher wraz z grupą wolontariuszy.

Przychodzące na spotkania z osadzonymi osoby zmieniają się, jedni przychodzą częściej, inni rzadziej. Niektórzy pokonują setki kilometrów, dojeżdżając z Gdańska czy Radomia. Co ich łączy? – Spotkanie z drugim człowiekiem to zawsze przygoda. On wnosi do naszego życia swoje problemy, swoją historię – mówi o. Majcher. Wolontariusze do sprawy podchodzą podobnie.

Różnica spojrzeń

Wielu z nich o. Stanisław „zrekrutował” w Zakopanem, podczas rekolekcji ignacjańskich. – Ojciec zaproponował mi, żebym porozmawiał przez telefon z Jackiem, osadzonym w Dębicy. Pomyślałem: „Czemu nie?”. Utrzymujemy kontakt do tej pory – wspomina Karol, młody aktor z Radomia. To było na początku roku. Teraz, kiedy tylko może, Karol przyjeżdża do Nowego Wiśnicza. – W jakiś sposób czuję się tu potrzebny. Mam poczucie, że tu dzieje się coś ważnego i dla mnie, i dla tych, którzy są tu osadzeni – mówi i dodaje, że to dla niego pierwsza okazja, by podzielić się z innymi ludźmi swoim doświadczeniem życia z Bogiem.

Radek, z wykształcenia prawnik, z zawodu inspektor ochrony środowiska, ma w spotkaniach z więźniami większe doświadczenie. Ma też do pokonania więcej kilometrów. Od kilku lat przyjeżdża do Nowego Wiśnicza (oddalonego o 50 km od Krakowa) z Gdańska. – Jeśli tylko się chce i ma się motywację, to wcale nie jest tak daleko – przekonuje.

Podobnym stażem może się pochwalić Ola, absolwentka resocjalizacji i studentka wokalistyki. Wspominając swoje spotkania z osadzonymi, przyznaje, że w pewnym momencie pojawiły się obawy, czy więźniowie słuchają tego, co ma im do powiedzenia, czy widzą w niej wartościowego człowieka, czy tylko ładną, młodą dziewczynę. Wątpliwości zniknęły, kiedy o. Stanisław, który z osadzonymi spotyka się także na widzeniach i spowiedzi, powiedział jej: „Ola, ty nawet nie wiesz, ile dobra wnosisz w ich życie”. – Łatwo jest modlić się, uwielbiać Boga, mówić świadectwo w swoim środowisku, w którym to jest naturalne, we wspólnocie, w której wszyscy się znamy. Tutaj jest dużo trudniej – mówi Ola. – Ale teraz już wiem, po co tu jestem, i chcę robić to dalej.

– Czuję, że tak trzeba – dodaje Gosia, która wraz z o. Majchrem kilkanaście lat temu tworzyła pierwsze spotkania z osadzonymi, najpierw w Nowym Sączu, potem w Nowym Wiśniczu. – Myślę, że to jest jakieś zaproszenie Pana Boga do tworzenia więzi, relacji, do współpracy, do wrażliwości na człowieka. Jeden przejdzie i powie: „Śmieć”. Ktoś inny spojrzy i powie: „Biedny człowiek”. To różnica spojrzeń, do której uzdalnia nas Chrystus – dodaje.

Jak swoje pierwsze wizyty w więzieniu wspomina trzymający całą grupę razem 79-letni o. Stanisław? – Wchodziłem z tremą, niepokojem. Idę do skazanych, a oni przecież mają różne paragrafy na koncie – opowiada o spotkaniu w Nowym Sączu. Wszystko pękło w czasie rozmowy o ojcostwie, kiedy spojrzał na osadzonego, który siedział naprzeciw jezuity. – Coś zaczęło się dziać w jego oczach – opowiada o. Stanisław. To był początek.