Bezdroża "nowej etyki globalnej"

Głosić swoje przekonania religijne publicznie i uczestniczyć w debacie publicznej jest prawem człowieka! Przecież Kościół rozwinął kompletną katolicką naukę społeczną, która jest również dziedziną nauczania uniwersyteckiego, a mówi o obecności wiernych we współczesnym świecie. Cała logika soborowej Konstytucji "Gaudium et spes" polega na tym, że wierni mają kształtować oblicze tej ziemi wedle swoich przekonań. Nie można ich spychać do zakrystii i kruchty.

Z tego co Ksiądz Arcybiskup powiedział wynika, że mamy do czynienia z bardzo poważnym kryzysem współczesnego humanizmu.

– Kryzys polega m.in. na odejściu od prawa zasad i stałych reguł postępowania, na negacji ludzkiej natury na rzecz wolności rozumianej jako możliwość ciągle nowych i nieograniczonych wyborów. W drugim przypadku prawo formalizuje każdą mutację społeczną, kulturową lub polityczną; jest bardziej opisowe niż normatywne.

Jak dla Księdza Arcybiskupa, także jako lekarza, brzmi takie określenie: "leczenie niepłodności metodą in vitro"? Jest ono używane powszechnie przez publicystów i lekarzy zaangażowanych po stronie tej procedury.

– To powiedzenie nie odpowiada rzeczywistości. O ile skutkiem niepłodności jest bezdzietność, to metoda in vitro jest tylko jednym ze sposobów na dzietność.

Uważam, że leczenie niepłodności jest aktem humanizującym ludzkie poczęcie bowiem rodzice po wyleczeniu, własnym aktem mogą doprowadzić do poczęcia dziecka. Własnym aktem a więc bez uciekania się do osób trzecich. Trzeba podkreślić, że pierwszy raz w historii rzecz tak własna, tak intymna, cenna (bo któż jest droższy od własnego dziecka?) jest oddana w ręce osób trzecich do laboratorium, bez żadnego wpływu na to, co tam się dzieje. Bezpłodni rodzice otrzymują swego rodzaju produkt.

Natomiast procedura in vitro niepłodności nie leczy. Rodzice nadal pozostają niezdolni do prokreacji, nadal są niepłodni. Chcąc mieć kolejne dziecko, muszą znowu uciec się do zapłodnienia pozaustrojowego.

Wszystkie dyskusje dotyczą na razie zapłodnień homologicznych, to znaczy od gamet pochodzących od ojca i matki – od potencjalnych rodziców. Natomiast co zaproponują ci, którzy oferują zapłodnienie in vitro gdy któraś ze stron nie jest w stanie wytworzyć gamety? Dokonuje się wówczas zapłodnienia heterologicznego, kiedy to pobiera się komórkę męską np. z banku spermy. Powstaje poważny problem: kim jest ojciec dziecka, gdzie on jest? Gdy dziecko dorośnie będzie o to pytało. W Europie zachodniej istnieją już stowarzyszenia dzieci urodzonych genetycznie anonimowo, które urodziły się bez genealogii i tworzą stowarzyszenia poszukujące swoich rodziców. Ich genealogia została tak splątana, że mają problemy tożsamościowe.

Gdy zarówno mężczyzna jak i kobieta nie są w stanie wytworzyć gamety, są one pobierane od innych dawców, a uzyskany zarodek wszczepia się do macicy oczekującej matki. Gdy nie jest ona w stanie donosić takiej ciąży, wówczas wynajmuje się surogatkę, rodzaj matki hodowlanej.

Iluzją jest sądzić, że prawodawstwo ograniczy tego typu nadużycia i nie będą podejmowane dalsze próby zapobiegania bezdzietności poprzez uzyskanie dzietności wszelkimi sposobami. Już w tej chwili można na świecie dziecko po prostu kupić.

Dopiero uwzględniając całą tę perspektywę widać jak potrzebne jest restrykcyjne prawo dotyczące zapłodnienia pozaustrojowego. Jest potrzebne, bowiem ta procedura prowadzi do nieprawdopodobnych nadużyć i takiego rozchwiania strukturalnych elementów społeczeństwa i rodziny, że społeczeństwo stanie się w końcu jakimś efektem hodowlanym o niejasnym pochodzeniu.