Gdzie jesteś, Ojcze?!

Wydarzenie Jezusowej śmierci ewangeliści łączą ze znakiem ciemności, jakie przez trzy godziny ogarnęły całą ziemię. Ciemności ogarniające całą ziemię wskazują nie tylko na ich kosmiczny wymiar z powodu zabicia Syna Bożego, ale również na zbawczą obecność Boga, ukrytą od osłoną ciszy.

W ostatnich chwilach życia Jezus odpowiedział na tę tajemniczą, milczącą obecność Boga donośnym wołaniem, modląc się słowami Psalmu 22: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?”. Modlitwa w formie pytania odkrywa dramatyczny problem ogromu zła i cierpienia, opuszczenia przez wszystkich, a nawet milczenia samego Boga. Modlitwa Jezusa nie jest jednak krzykiem rozpaczy i trwogi, ale – potwierdza to kontekst Psalmu – głosem ufności opartej na synowskiej jedności z Bogiem.

Wobec śmierci Jezusa stajemy przed niesłychanym orędziem, że w Nim sam Bóg zechciał doświadczyć śmierci. To znak autentyczności Jezusa, który naprawdę i do końca był człowiekiem. Stąd też w każdej sytuacji życia możemy odczuwać solidarność Jezusa i Jego bliskość z naszym losem. Jezus pyta: „Gdzie jesteś, Ojcze?!” – bo oczekuje wypełnienia Jego woli.