„Perła ziemi sandomierskiej” czeka na beatyfikację

[1] Stanisław Morsztyn (Morstin – inna wersja pisowni nazwiska) herbu Leliwa – Kacper Niesiecki S.J. w „Herbarzu polskim”, nakładem i drukiem Breitkopfa i Haertela w Lipsku w 1841 wydanym, pisze o nim: „Stanisław najprzód chorąży Zatorski, potem kasztelan Czerski, komisarz 1696 do rewizyi skarbu koronnego, dalej Wojewoda Mazowiecki roku 1698. komisarz do żup Bocheńskich i Wielickich, nakoniec Wojewoda Sandomierski. Narodził się z matki Arciszewskiej, z młodu zaraz w cudzoziemskich obozu poleru wojennego nabywszy, odważnie potem pod Cudnowem, Chocimiem, kędy pierwszy na wał idąc, raniony, pod Żórawnem i Strygoniem, na Tatarów i Turków ucierał.”, tom 6, s. 468.

[2] Bracia polscy – radykalny odłam ruchu reformacyjnego w Polsce XVI i XVII w., który nawiązywał do nauk Fausta Socyna, odrzucający dogmat o Trójcy Świętej i głoszący egalitaryzm – także zrównujący prawa oraz pozycję kobiet i mężczyzn w społeczeństwie. Bracia polscy przywiązywali wielkie znaczenie do edukacji – w rodowym gnieździe Morsztynów – Raciborsku k. Wieliczki funkcjonował zbór i średnia szkoła ariańska, wyższą była słynna Akademia Rakowska.

[3] Konstancja z Oborskich, ur. ok. 1650 r. zapewne w dobrach Łukowiec, córka kasztelana warszawskiego Jana Zygmunta z Obór Oborskiego herbu Pierzchała vel Roch z gałęzi rodu Oborskich na Łukowcu, który odznaczał się wielkim patriotyzmem. Jako kasztelan warszawski i jeden dowódców osobiście brał udział i został ranny w szturmie Warszawy okupowanej przez Szwedów, bronił także Warszawy przed wojskami Rakoczego a wcześniej rozbudowywał jej mury i umocnienia. Konstancja, jako przykładna żona i matka, dużą wagę zwracała na religijny wymiar wychowania potomstwa, przekazując im to, czym sama żyła na co dzień. Doświadczenia związane ze śmiercią dwojga dzieci jak i ciągłą nieobecnością męża jeszcze bardziej ukierunkowały ją na oddanie swego życia pod opiekę Bożej Opatrzności. Zmarła w Chorzelowie i została pochowana w stroju zakonnym – zapewne franciszkańskiej tercjarki, obok córki i męża w kościele ojców reformatów pw. Św. Józefa w Sandomierzu. [za:]  „Teresa Izabela Morsztynówna. Skarb parafii św. Józefa w Sandomierzu”. Ks. Jerzy Dąbek, ks. Augustyn Łyko, 2018, Wydawnictwo diecezjalne i drukarnia w Sandomierzu, ISBN 978-83-942546-3-6, s. 23-25.

[4] W czasach gdy żyły Konstancja i Teresa w rodzie Oborskich z Obór byli następujący duchowni katoliccy: ksiądz jezuita Jerzy Albert Oborski z gałęzi na Łukowcu (w 1681 w Kolegium Jezuitów Nieświeżu) - stryj Konstancji; biskup sufragan krakowski Tomasz Oborski (1571-1645), pochowany w Katedrze na Wawelu, z gałęzi na Belsku i Zalesiu; ksiądz jezuita Mikołaj Stanisław Oborski (1576-1646), brat bp. Tomasza; biskup sufragan krakowski jezuita Mikołaj Oborski (1611-1689), pochowany w Katedrze na Wawelu, bratanek bp. Tomasza; ksiądz paulin Ludwik-Józef z gałęzi na Belsku i Zalesiu, a także jego bratanek ksiądz paulin Ludwik-Bernard Oborski (1637-1706). Część z nich, podobnie jak Teresa Izabela Morsztynówna, zmarło w opinii świętości [za: Przemysław Oborski, „Monografia rodu Oborskich z Obór” – w przygotowaniu].

[5] „Teresa Izabela Morsztynówna. Skarb parafii św. Józefa w Sandomierzu”. Ks. J. Dąbek, ks. A. Łyko, 2018, Wydawnictwo diecezjalne i drukarnia w Sandomierzu, s. 45.
[6] Tamże, s. 48.
[7] Tamże, s. 111.
[8] Tamże, s. 49-50.
[9] Tamże, s. 59.
[10] Tamże, s. 69.