Katolicka wyspa

W niedzielę o godz. 9.00 meldujemy się znowu w kościele św. Dominika. Ci, których spotkaliśmy w piątek, reagują serdecznym powitaniem, jakbyśmy byli starymi znajomymi. Na bocznych ołtarzach miniwystawa: srebrne relikwiarze, figurki świętych, stare kielichy. Wokół figury św. Dominika kilkanaście ogromnych bukietów kwiatów. – Każda ze wspólnot parafialnych ofiarowuje taki bukiet – tłumaczy Salvio. Wszędzie kręci się pełno elegancko ubranych mężczyzn, niektórzy podchodzą do księży w zakrystii i proszą o spowiedź. Msza będzie transmitowana na żywo przez maltańską telewizję. Orkiestra i chór wykonują części stałe Eucharystii. Kazanie to panegiryk, uroczysta mowa na cześć świętego. Kaznodzieja przemawia ze starej ambony, zawieszonej ponad głowami. Próbuję cokolwiek zrozumieć, ale wyłapuję tylko powtarzające się słowa: „san Duminku”. Język maltański to oryginalna mieszanka arabskiego, włoskiego, dialektu sycylijskiego. Kiedy zakonnik kończy prawie godzinną mowę, zebrani gotują kaznodziei owację na stojąco.

Po Mszy św. arcybiskupa otacza mnóstwo ludzi. Proszą o zdjęcia, dziękują, składają gratulacje. Wyczuwa się wielką wzajemną życzliwość. 61-letni abp Paweł Cremona pochodzi z tej parafii, jest dominikaninem, konsekrowanym w styczniu tego roku. To jego pierwsza biskupia Msza w rodzinnej parafii. Udaje mi się go zapytać, co uważa za swoje najważniejsze pasterskie zadanie. – Maltańczycy są bardzo przywiązani do Kościoła. Ważne jest jednak większe wewnętrzne zaangażowanie w wiarę, by była osobistą przyjaźnią z Jezusem i dzieleniem się Dobą Nowiną z innymi. Bliski mi jest model pierwotnego Kościoła, Kościoła-wspólnoty. Na tym poziomie mamy wciąż dużo do zrobienia.

Procesja, orkiestra, fajerwerki

Wieczorem, punktualnie o 19.15, przy biciu dzwonów z kościoła wyrusza procesja. Krzyż, sztandary, duchowieństwo z relikwiarzami, ale najważniejsza jest figura świętego patrona. Kiedy pojawia się w drzwiach kościoła, rozlegają się entuzjastyczne oklaski. Wybucha kanonada fajerwerków. Ośmiu mężczyzn w albach niesie potężną statuę, poruszając się specyficznym, jakby nieco tanecznym krokiem. Św. Dominik płynie ponad głowami. Parafialna orkiestra dęta gra dynamiczne marsze, gdzieniegdzie z okien sypie się na dół konfetti z pociętych gazet. Radosny pochód trwa ponad dwie godziny. Kończy go pokaz sztucznych ogni, narodowa specjalność Maltańczyków. W Marsaskali największa kanonada wybucha dopiero przed północą, podziwiamy wirujące koła z rozbłyskującymi fajerwerkami oraz petardy odpalane z wielkim hukiem z platformy na morzu.

– Ludzie potrzebują święta – tłumaczy Salvinu. – Procesje, orkiestry, sztuczne ognie – to tradycja, która wiąże ludzi silnie ze swoją parafią. Podczas świątecznego tygodnia nie ma chyba nikogo, kto by nie włączył się w przygotowania, nie odwiedził kościoła. Nawet jeśli ktoś nie chodzi w ciągu roku do kościoła, to na odpust zjawi się na pewno. Księża próbują łączyć ludowe tradycje z ewangelizacją, widzą, że potrzebne jest pogłębienie.

Zaczęło się od św. Pawła

Chrześcijaństwo zaszczepił na Malcie sam św. Paweł. Jego statek, którym płynął jako więzień do Rzymu, rozbił się około roku 60 u wybrzeży wyspy. Dzieje Apostolskie mówią o „niespotykanej życzliwości”, którą okazali rozbitkom tubylcy. Opisują także epizod ze żmiją, która ukąsiła św. Pawła. Przerażeni mieszkańcy byli pewni, że Apostoł padnie trupem. „On jednak strząsnął gada w ogień i nic nie ucierpiał”. Tutejsze wizerunki Apostoła przedstawiają go na ogół ze słynną żmiją. Trzymiesięczny pobyt św. Pawła dał początek Kościołowi. Jako jeden z pierwszych nawrócił się Publiusz, rzymski namiestnik wyspy, który stał się biskupem młodego Kościoła. 11 lutego Maltańczycy obchodzą hucznie święto katastrofy, która przyprowadziła św. Pawła na ich wyspę.