Wokół rokitniańskiego wzgórza

„W tym domu zebrały kilka sierot i otworzyły ambulatorium dla chorych mieszkańców. Przychodziły także panienki z wioski, by nauczyć się prac ręcznych. Z bliskiej i dalekiej okolicy zaczynało przybywać coraz więcej uczennic, które u sióstr znajdowały naukę i religijne wychowanie (…) Sława dobrej szkoły sięgała daleko w Poznańskie i Prusy Zachodnie do tego stopnia, że poszerzony dom znów nie mógł przyjąć wszystkich zgłaszających się dziewcząt” – pisze ks. Dratwa.

Siostry boromeuszki przebywały tu do 1949 roku. Ze względu na braki personalne przekazały dom dla gorzowskiego Kościoła. Osiem lat później przybyły tu salezjanki. – Były tu kursy katechetyczne, a także zajęcia przygotowujące do życia w rodzinie, odbywały się tu zjazdy, rekolekcje i lekcje religii. Po prostu ten dom spełniał rolę duszpasterską, służebną wobec sanktuarium – wyjaśnia obecny kustosz. Tak było do 27 sierpnia 1963 roku, kiedy ówczesne władze państwowe przejęły dom. Pomimo starań, siostry nie odzyskały swojego klasztoru, a sam budynek w 1967 roku w wyniku przebudowy stracił zupełnie swój pierwotny wygląd.

Rokitniańska pustelnia
Oprócz kościoła warto odwiedzić kaplicę znajdującą się przy polnej drodze pomiędzy Lubikowem a Rokitnem. Z tym miejscem związane są różne legendy. Jedna z nich, jak podaje ks. Dratwa, mówi, że na tym miejscu zjawiała się Matka Boża i uczyła dzieci katechizmu: „Ktoś w to opowiadanie nie uwierzył i przyszedł na to miejsce, gdzie dzieci siedziały, i mówi do nich: »Gdzie jest Matka Boska?«.

A dzieci odpowiedziały: »Ona jest wśród nas i nas uczy«. I mówiły dalej, że Matka Boska życzyła sobie, aby na tym miejscu zbudowano Jej poświęconą kaplicę”. Wybudowano ją 21 listopada 1671 roku na powitanie powracającego do Rokitna z Warszawy cudownego obrazu. Zawiózł go tam opat Opaliński na prośbę polskiego króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego.

W 1777 roku jeden z wizytatorów tak oto opisuje to miejsce: „Kapliczka ma wieżyczkę bez dzwonu. W ołtarzu znajduje się obraz MB Rokitniańskiej. Kapliczka za zgodą ordynariusza diecezji poświęcona tylko. W wigilie wielkich odpustów (4. niedziela po Wielkanocy i Zielone Święta) są tu spełniane Msza św. i kazanie w języku polskim”.

Kaplica, jak pisze ks. Dratwa, ma w sobie wiele uroku. „Przychodzą tu nie raz obcy ludzie, by na łonie przyrody i w ciszy otoczenia wznieść swe serce w modlitwie do Boga. Nadaje się to ustronie na pustelnię. Być może, że Cystersi mieli tutaj takie schronienie dla szukających kontaktu z Bogiem”.

Ten, kto przyjeżdża często do Rokitna, wie, że widać tu nie tylko rękę dawnych architektów, ale także trud posługujących przez wieki ludzi oraz atmosferę modlitwy zanoszonej przez rzesze pragnących pocieszenia i ukojenia pątników. – Mijają wieki i pokolenia, ale czasy przeszłe mówią o teraźniejszych i przyszłych. My korzystamy z dziedzictwa tych, którzy szerzyli tu kult Matki Bożej – podsumowuje ks. Kondracki.

***
Korzystałem z opracowania: Jerzego Zysnarskiego „Madonna z Rokitna”, Gorzów Wlkp. 1990 oraz ks. Bolesława Dratwy „Dzieje parafii w Rokitnie”, Konradowo 1981.