Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom, czyli miłosierdzie ekumeniczne

Luteranie

...byłem głodny i daliście Mi jeść,
byłem spragniony i daliście Mi pić,
byłem tułaczem i przyjęliście Mnie. (Mt 25,35)

Diakonia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP, Caritas Polska Kościoła Rzymskokatolickiego oraz "Dzieło Miłosierdzia" Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego wspólnie organizują w 2001 roku akcję zbierania funduszy na "Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom" poprzez rozprowadzenie świec wigilijnych. Każda z organizacji zamieściła swoje logo czytelne dla wiernych danego Kościoła.

Przyjście na świat Syna Bożego jest dla chrześcijan przypomnieniem nauki Chrystusa o Jego miłości do nas i o naszym zobowiązaniu miłości Boga i bliźnich. Realizujmy to przykazanie udzielając opiekę i wsparcie potrzebującym. Szczególną troską należy otaczać dzieci.

Przez nabycie Świecy Wigilijnej możemy przyczyniać się do polepszania ich trudnych warunków życiowych, m.in. nieść pomoc rodzinom wielodzietnym, partycypować uczniów dożywianiu uczniów w szkołach, w dofinansowaniu rehabilitacji niepełnosprawnych, współuczestniczyć w zakupach pomocy szkolnych, udzielać wielostronnej pomocy przed skutkami różnych uzależnień itp.

Jest tradycją, pielęgnowaną z pokolenia na pokolenie w naszej polskiej społeczności, pozostawianie dodatkowego, wolnego miejsca dla niespodziewanego gościa. Zapalmy także w tym roku obok pustego nakrycia przy stole wigilijnym jedną lub więcej świec, np. trzy, z każdego z Kościołów. Płomień tej świecy i płynące z niej ciepło niechaj będą znakiem naszej wzajemnej wobec siebie życzliwości. Życzliwości zarówno w kręgu rodzinnym, jak i wobec ludzi, których w świąteczny krąg tą świecą wpisujemy, a nie wykluczamy.

Każdy może znaleźć również inne, własne zastosowanie tej świecy. Można ją umieścić w wieńcu adwentowym lub podarować komuś w prezencie.

Dzieje i zadania Diakonii

Kościół Ewangelicko-Augsburski w Polsce prowadził zawsze służbę diakonijną w poszczególnych parafiach. Posiadał liczne zakłady opiekuńcze, szpitale czy też działające na terenie całego kraju ewangelickie diakonaty niosące pomoc potrzebującym.

W okresie międzywojennym działał - powstały z inicjatywy Matki Ewy von Tiele-Winckler - kompleks diakonijny "Ostoja Pokoju" w Bytomiu-Miechowicach. Również wówczas powstał w Dzięgielowie k. Cieszyna Diakonat Żeński "Eben-Ezer" i podległe mu zakłady opiekuńcze. Ich założycielem był ks. senior Karol Kulisz. W tym samym okresie ks. Zygmunt Michelis zorganizował drugi diakonat pod nazwą "Tabita". Z jego inicjatywy rozwinęło się całe dzieło miłosierdzia parafii św. Trójcy w Warszawie.

Okres powojenny, zmiana ustroju i polityka Państwa pozbawiły Kościół szpitali, sierocińców, ochronek dla ubogich, zakładów dla niepełnosprawnych, pozostawiając Kościołowi i diakonisom nieliczne już tylko domy opieki dla ludzi starszych. Służba diakonijna przybrała w tym okresie inny wymiar, rozwijając się w poszczególnych parafiach. Główny ciężar troski o potrzebujących spadł na Parafialne Koła Odwiedzinowe, Koła Pań, grupy biblijne i modlitewne, Rady Parafialne czy też chóry. Niosły one i niosą nadal bezinteresowną pomoc ludziom potrzebującym w parafii oraz poza nią. Od kilkunastu lat istnieje Synodalna Komisja ds. Diakonii.

W roku 1992 Synod Kościoła podjął uchwałę zobowiązującą do powołania w każdej diecezji Diecezjalnej Komisji ds. Diakonii. Komisje te mają koordynować i inspirować działalność powołanych następnie Parafialnych Komisji ds. Diakonii, skupiających w swej służbie dotychczasowych współpracowników działających w różnych grupach parafialnych.

Diakonia Kościoła jest organizacją pozarządową, 10 lutego 1999 r. uzyskała osobowość prawną Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz.U. Nr 20, poz. 178). Organizacja działa na terenie całego kraju. Święto diakonii obchodzone jest w 13. Niedzielę po Trójcy Św.