Wszystko dla zmarłych!

Zakonnicę nie habit stanowi, ale cnoty i śluby zakonne – powtarzał siostrom bł. o. Honorat Koźmiński. Istotą powołania jest bowiem pójście za Jezusem, a „szczególny charakter miłości Chrystusowej i Jego poświęcenia polegał na tym, że wszystko czynił w tajemnicy przed światem”. Powstałe w 1889 roku Zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych jest zakonem bezhabitowym.

Zostało założone w Zakroczymiu przez bł. Honorata Koźmińskiego (1829–1916), który w wewnętrznym natchnieniu i zewnętrznych okolicznościach odczytał wezwanie Boże do jego utworzenia. O. Honorat zapoczątkował na ziemiach polskich nową formę życia zakonnego, bez habitu i bez odznak zewnętrznych. Był to czas, gdy Kościół w Polsce, która znajdowała się pod zaborami, był prześladowany przez władze carskiej Rosji. Biskupi i kapłani byli ograniczeni w swej działalności, a zakonnicy i zakonnice przez kasatę zakonów i zamknięcie klasztorów – rozproszeni. Od 1855 do 1895 roku o. Honorat w Zakroczymiu, a od 1892 r. w Nowym Mieście nad Pilicą założył 26 wspólnot religijnych, z których uformowały się liczne zgromadzenia zakonne. Obecnie jest ich 16 – trzy habitowe, 13 bezhabitowych, a wśród nich jedno męskie i 12 żeńskich. Pod koniec XIX w. Honorackie zgromadzenia liczyły około 10 tys. braci i sióstr, młodych ludzi, mężczyzn i kobiet żyjących ideałami ewangelicznymi w swoim środowisku. Zawołaniem sióstr są słowa: „Wszystko dla zmarłych!”. Streszcza ono pełnię wspomożycielskiego powołania.

Działalność apostolska jest nimi do głębi przeniknięta. Każdej aktywności sióstr przyświeca jeden cel: nieść pomoc duszom czyśćcowym. W Pierwszych Ustawach Zgromadzenia bł. Honorat napisał: „Wspomożycielki, naśladując Chrystusa Pana, przenoszą się duchowo do czyśćca, aby ratować dusze tam cierpiące, i jako Zbawiciel zasługami swymi spłacił długi dusz czekających odkupienia, tak one zrzekają się zasług wszelkich dla siebie, na korzyść dusz czyśćcowych – a zatem przedstawiają tajemnice miłości Chrystusa dla zmarłych i są żywym objawem artykułu wiary: zstąpił do piekieł”. Same siostry przyznają, że brzmi to nieco skomplikowanie. I tłumaczą, że charyzmat ten dotyka rzeczywistości przekraczającej bramę śmierci, rzeczywistości niewidzialnej dla oka człowieka żyjącego na ziemi. Zatem wymaga on szczególnego modlitewnego wgłębienia się w te prawdy naszej katolickiej wiary, na których zbudowana jest cała teologia życia wiecznego.

Przy zgromadzeniu działa Młodzieżowe Dzieło Pomocy dla Czyśćca. Jest to grupa modlitewna, do której należy młodzież żeńska i męska, pragnąca nieść pomoc duszom czyśćcowym. Członkowie MDPC poznają i zgłębiają naukę Kościoła na temat życia wiecznego i rzeczy ostatecznych człowieka, czyli śmierci, sądu oraz życia po śmierci: nieba, czyśćca i piekła. Około 1000 osób, głównie licealiści, ale również gimnazjaliści, studenci i młodzież pracująca, stanowi grono przyjaciół Boga, Kościoła, zmarłych cierpiących w czyśćcu i zgromadzenia. Cztery płaszczyzny relacji są wyznacznikiem zadań podejmowanych przez osoby należące do dzieła, które prowadzą do wzajemnej wymiany dóbr duchowych.

Współzałożycielką Zgromadzenia Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych była Wanda Olędzka (ok. 1863–1915), a jej następczynią i główną współorganizatorką Natalia Nitosławska (1845–1900). Wspomożycielki żyją zgodnie z regułą życia braci i sióstr Trzeciego Zakonu Regularnego św. Franciszka z Asyżu. W diecezji elbląskiej dom Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych znajduje się w Krynicy Morskiej. – Aktualnie siostry prowadzą tam dom rekolekcyjno-wczasowy – tłumaczy siostra Irena. – Przyjeżdżają do niego głównie siostry ze Zgromadzenia Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych i osoby z Apostolstwa Pomocy Duszom Czyśćcowym – dodaje. Z domu korzystają także krewni i znajomi zakonnic. – Jest to domek dla nas. Możemy w nim odpocząć i odbyć indywidualne rekolekcje – przyznaje siostra Irena.