Bez pobłażania

Troska o ofiary i prewencja

Uwagę zwraca położenie szczególnego nacisku na właściwe traktowanie ofiar pedofilii. Szczegółowo opisuje to aneks pierwszy. „Troska o ofiary nadużyć seksualnych to podstawowy akt sprawiedliwości ze strony wspólnoty Kościoła, odczuwającej ból i wstyd z powodu krzywdy wyrządzonej dzieciom i młodzieży” – napisali biskupi. Zgodnie z normami przełożeni kościelni m.in. mają obowiązek udzielenia pomocy duchowej i psychologicznej ofierze nadużycia, a w razie potrzeby także konsultacji prawnej. Powinni też zapewnić poszkodowanemu „maksymalne poczucie bezpieczeństwa, okazać wolę życzliwego wysłuchania i przyjęcia prawdy oraz upewnić w przekonaniu, że osoby ujawniając swoje cierpienie, pomagają też Kościołowi w przywróceniu naruszonego ładu moralnego”.

Na elementy formacji do kapłaństwa, które są istotne z punktu widzenia profilaktyki nadużyć seksualnych, zwraca uwagę trzeci aneks. Wskazuje on na przykład, że formacja taka powinna prowadzić do właściwego przeżywania sfery seksualnej oraz przygotowania do życia w czystości i celibacie. Zakazuje przyjmowania do seminarium duchownego lub instytutu zakonnego kandydatów, u których stwierdzono zaburzenia w sferze seksualnej, w tym „głęboko zakorzenionej orientacji homoseksualnej”.

Na koniec trzeba podkreślić, że Kościół w Polsce ma świadomość, jak bardzo wielką krzywdą dla nieletnich jest molestowanie. Nie ucieka od odpowiedzialności za te przestępstwa. W czerwcu ubiegłego roku w Krakowie odprawione zostało specjalne nabożeństwo pokutne za grzechy wykorzystania seksualnego dzieci i młodzieży przez duchownych. – Zawstydzeni i skruszeni prosimy o przebaczenie. Prosimy Boga i prosimy ludzi skrzywdzonych przez kapłanów! – prosił w homilii biskup płocki Piotr Libera.