Kościół wzbogaca się o nowych świętych

Wenezuelska zakonnica, założycielka „Zgromadzenia Służebnic Jezusa”

Carmen Helena (Carmen Elena) Rendiles Martínez (1903-1977) urodziła się 11 sierpnia 1903 r. w Caracas jako trzecie z siedmiorga dzieci w głęboko religijnej rodzinie. Od urodzenia była niepełnosprawna, nie miała bowiem lewego ramienia i przez całe życie musiała nosić ciężką protezę, co jednak nie przeszkadzało jej ani wykonywać prac domowych, ani studiować, a następnie pełnić różnych zadań w Kościele.

Od dziecka odznaczała się dużą pobożnością i wcześnie poczuła w sobie powołanie zakonne. W wieku 15 lat zainteresowała się bliżej życiem i posługą zgromadzenia, przybyłego niedawno z Francji – służebnic Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Ostatecznie 27 lutego 1927 r. wstąpiła do niewielkiej wspólnoty, którą otworzyły one w jej mieście rodzinnym. 8 września tegoż roku przywdziała u nich habit zakonny, równo dwa lata później złożyła swe śluby czasowe, a po dalszych trzech latach – śluby wieczyste. W zakonie przyjęła imię Marii z Góry Karmel.

Aby uzupełnić swą formację zakonną, wyjechała do Tuluzy we Francji, gdzie nawiązała kontakt z domem macierzystym zgromadzenia. Po powrocie do Wenezueli została mistrzynią nowicjatu i w 1945 r. przełożoną wszystkich domów sióstr, jakie powstały w jej kraju. Okres jej rządów był czasem dużego rozwoju zgromadzenia: powstało kilka nowych placówek i przybyło sióstr a cała wspólnota była bardzo obecna i widoczna w kraju. Jednakże w miarę, jak zgromadzenie nabierało rozmachu, zarysowywały się coraz większe różnice w działaniach i duchowości między domem macierzystym we Francji, gdzie siostry zrzuciły habity i stały się instytutem świeckim, a placówkami w Ameryce Południowej.

W tej sytuacji matka Carmen, jak ją powszechnie nazywano, poprosiła w 1965 r. Stolicę Apostolską o zgodę na oddzielenie wspólnot latynoskich od francuskich a uzyskawszy ją, utworzyła 25 marca 1966 r. nowe zgromadzenie na prawie diecezjalnym – Służebnice Jezusa. Dla odróżnienia od swego pierwowzoru francuskiego dodają one jeszcze do swej nazwy słowa „z Wenezueli” lub „z Caracas”. W 1969 r. założycielka została przełożoną generalną nowego zgromadzenia i pełniła ten urząd do końca życia. Siostry były i są obecne nie tylko w stolicy kraju, ale też w wielu innych miastach i regionach Wenezueli, a także w sąsiedniej Kolumbii. Pracują w parafiach, zajmują się katechezą, prowadzą szkoły różnych szczebli oraz opiekują się chorymi i potrzebującymi.

Cała ta intensywna działalność zakonna i charytatywna coraz bardziej osłabiała i tak nie najsilniejszy organizm Matki Carmen, przyspieszając jej zgon 9 maja 1977 r. w Caracas, wkrótce po obchodach 50-lecia jej posługi zakonnej. Doczesne szczątki zakonnicy spoczywają w kaplicy stołecznego Colegio Belén (Kolegium Betlejemskiego), będącego domem macierzystym zgromadzenia.

Proces beatyfikacyjny założycielki rozpoczął się w 1995 r. 5 lipca 2012 r. Benedykt XVI zatwierdził dekret o heroiczności jej cnót, a 18 grudnia 2017 r. Franciszek podpisał dekret uznający cud za jej wstawiennictwem. Uroczyste jej wyniesienie do chwały błogosławionych nastąpiło 16 czerwca 2018 r. w Caracas. 28 marca 2025 r. papież Franciszek podpisał dekret uznający cud za wstawiennictwem błogosławionej, co otworzyło drogę do jej kanonizacji.