Nagroda UNHCR dla brazylijskiej zakonnicy

Jako prawniczka, pracownica socjalna i aktywistka s. Rosita od ponad 40 lat walczy o prawa i godność osób, które zmuszone były uciekać ze swojej ojczyzny. W swojej pracy koncentruje się szczególnie na poprawie dostępu do podstawowych usług, takich jak mieszkalnictwo, edukacja i pomoc prawna. "Najważniejsza jest pomoc uchodźcom, przyjmowanie ich i integracja" – cytuje UNHCR słowa zakonnicy. „Nie boję się działać, nawet jeśli nie uda nam się osiągnąć wszystkiego, czego pragniemy. Kiedy sobie coś postanowię, przewracam świat do góry nogami, żeby to urzeczywistnić” – powiedziała  s. Rosita.

Siostra jest drugą Brazylijką wyróżnioną Nagrodą Nansena. Nagrodę tę przyznano wcześniej w 1985 r. ówczesnemu arcybiskupowi Sao Paulo Paulo Evaristo Arnsowi (1921-2016). Wśród poprzednich laureatów nagrody znalazła się organizacja pomocowa Lekarze bez Granic (1993) i była kanclerz Niemiec Angela Merkel (2022).

Pełniąc funkcję dyrektora Instytutu Migracji i Praw Człowieka (IMDH) w Brasilii, s. Rosita pomogła tysiącom wypędzonym. IMDH wspiera przymusowych migrantów w rozpoczęciu nowego życia w Brazylii. Koordynuje także sieć „RedeMIR”, która oferuje wsparcie uchodźcom i migrantom w 60 organizacjach na terenie całego kraju, w tym w odległych regionach przygranicznych.

Zaangażowanie siostry skalabrynianki wywarło trwały wpływ na brazylijską politykę dotyczącą uchodźców. Jako prawniczka w znaczący sposób przyczyniła się do uchwalenia ustawy o uchodźcach z 1997 r. i ustawy o migracji z 2017 r., które ustanowiły ważne mechanizmy ochrony uchodźców i migrantów. Jak podkreśliło UNHCR, przepisy te między innymi zmniejszają ryzyko bezpaństwowości.

„Nansen Refugee Award” została ustanowiona w 1954 na pamiątkę norweskiego dyplomaty i laureata Pokojowej Nagrody Nobla Fridtjofa Nansena (1861-1930).

Zgromadzenie Misjonarzy Świętego Karola Boromeusza (skalabrynianów) założył w 1887 roku św. Jan Chrzciciel Scalabrini. Za zadanie obrał sobie umacnianie wiary i służbę wśród włoskich migrantów w Stanach Zjednoczonych i Ameryce Południowej. Wraz z żeńskim zakonem skalabrynianek założonym w 1895 roku i założonym w 1961 roku Świeckim Instytutem Kobiet Misjonarek Św. Karola świadczy pomoc migrantom, uchodźcom oraz osobom wysiedlonym. Skalabrynianie są dziś obecni w 32 krajach świata.