Jedź natychmiast do Warszawy...

Od furty do furty
Gdy Helena Kowalska w lipcu 1924 r. dojechała pociągiem do Warszawy, otoczył ją nieznany tłum. Każdy spieszył w inną stronę. W „Dzienniczku” wspominała potem, że zupełnie nie wiedziała, dokąd iść. Bała się. W stolicy była pierwszy raz. Modliła się w kościele św. Jakuba przy pl. Narutowicza. Jedna Eucharystia, druga, trzecia... „Podczas jednej Mszy świętej usłyszałam te słowa: »Idź do tego kapłana i powiedz mu wszystko, a on ci powie, co masz dalej czynić«”. Helena udała się do zakrystii, do ówczesnego proboszcza ks. Jakuba Dąbrowskiego. Ten powiedział jej, żeby zaufała Bogu, i wysłał ją do „jednej pobożnej pani”. Pani przyjęła ją życzliwie.

– Ową „panią” była Aldona Lipszycowa, która mieszkała w niedalekim Ostrówku – opowiada s. Nulla. – Helena udała się do niej. Domek stoi do dziś, należy do prywatnego właściciela. Niestety, naszego zakonu nie było stać na wykup posesji. Helena nocowała w Ostrówku, a w dzień chodziła od klasztoru do klasztoru, szukając dla siebie miejsca. Nie wiadomo, do jakich zakonów pukała. Nie wiadomo też, dlaczego wszędzie słyszała „nie”... Być może wiązało się to z jej skromną sytuacją materialną. Zakony w tym czasie były bardzo biedne i wymagały chociaż skromnej wyprawy.

– Niektórzy się temu dziwią czy wręcz gorszą się. Ale trzeba znać realia tamtych czasów, realia życia zakonów na początku ubiegłego wieku... – mówi s. Nulla. – Nasz zakon pracował z dziewczętami z trudnych środowisk, siostry opiekowały się nawet trzystoma dziewczętami! Karmiły je, ubierały, starały się uczyć zawodu. Musiały też same się utrzymać. A bieda była wtedy wielka... Siostry musiały kwestować, prosić o datki. Skromny posag był konieczny i służył przede wszystkim samej siostrze.

Helena przyszła w końcu na Żelazną. Nieśmiałe puk-puk. I rozmównica klasztorna. Ówczesna matka przełożona, s. Michaela Moraczewska, rozmawia z nią długo. Co myślała ta wykształcona, światła zakonnica o skromnej dziewczynie z prowincji? Czy mogła przypuszczać?... W każdym razie obiecała Helenę przyjąć. Żeby jednak było to możliwe, Helena jeszcze przez rok pracowała u Aldony Lipszycowej. Pani Aldona, po latach, będzie świadkiem w procesie beatyfikacyjnym swojej służącej... Po roku z wielką radością Helena wstępuje do klasztoru. Jest 1 sierpnia 1925r. Otrzymuje imię Faustyna.

Objawienia na Żytniej
Pracowała jako kucharka. Co gotowała? Jak mówi siostra Nulla – z pewnością skromnie. Lubiła to zajęcie? W „Dzienniczku” Faustyna pisała, że przez pierwsze dni pobytu w zakonie była szczęśliwa. Ale z dnia na dzień widziała, że czasu na modlitwę mało. Za mało dla niej, tak tęskniącej za Nim. Faustyna chce rozmawiać z przełożoną. Prawdopodobnie ma zamiar odejść i szukać zakonu kontemplacyjnego, gdzie miałaby więcej czasu na rozważania i modlitwę. Któregoś wieczoru, po 21.00, „pełna udręki i niezadowolenia”, rzuca się w swojej celi na podłogę i żarliwie modli. W celi robi się jasno. Na firance widzi oblicze Jezusa, jak pisze – „bardzo bolesne”. Rany na Jego obliczu i łzy. „Nie wiedząc, co to ma znaczyć, zapytałam Jezusa: »Jezu, kto Ci wyrządził taką boleść?«. A Jezus odpowiedział, że »ty mi wyrządzisz taką boleść, jeśli wystąpisz z tego Zakonu. Tu cię wezwałem, a nie gdzie indziej, i przygotowałem wiele łask dla ciebie«”.

Faustyna pisze, że od tej chwili, czuje się już w zakonie zawsze szczęśliwa i zadowolona. W warszawskim domu przebywa do stycznia 1926. Potem mieszka m.in. w Krakowie, Wilnie. Do Warszawy na Żytnią wraca jeszcze w 1928 r. W 1929 r. mieszka również w domu na Pradze, przy ul. Hetmańskiej. W marcu 1936 r. znów jest na Żytniej. Gdy po podróży 22 marca wstępuje do kaplicy, słyszy Jezusa: „Nie lękaj się niczego, wszystkie utrudnienia posłużą na to, żeby urzeczywistniła się moja wola”. Trzy dni później, w święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, ukazuje się jej Matka Boża. Faustyna słyszy: „O, jak bardzo jest miła Bogu dusza, która idzie wiernie za tchnieniem łaski. Ja dałam Zbawiciela światu, a ty masz mówić światu o Jego wielkim miłosierdziu i przygotować świat na powtórne przyjście Jego, który przyjdzie nie jako miłosierny Zbawiciel, ale jako Sędzia sprawiedliwy. (...) Mów duszom o tym wielkim miłosierdziu, póki czas zmiłowania; jeżeli ty teraz milczysz, będziesz odpowiadać (...) za wielką liczbę dusz. Nie lękaj się niczego, bądź wierna do końca, Ja współczuję z tobą”...

– To warszawskie objawienie Maryi jest jednym z ważniejszych w historii objawień – mówi s. Nulla. – W naszym zakonie staramy się cały czas głosić posłannictwo św. Faustyny. Zachęcamy też do kultu Bożego Miłosierdzia. Zapraszamy do kościółka tuż obok klasztoru. W tym kościele była niegdyś kaplica, w której modliła się święta.

* wszystkie cytaty pochodzą z „Dzienniczka” św. Faustyny