Chrzest

Znak nadziei

KAI

Podpisanie wspólnego uzgodnienia dotyczącego wzajemnego uznania chrztu przez przedstawicieli różnych Kościołów w Polsce 23 stycznia 2000 roku jest owocem wieloletniej ich pracy na płaszczyźnie ekumenicznej i znakiem nadziei, że dialog ekumeniczny mimo wielu trudności, może jednak prowadzić do konkretnych owoców.

O trudnościach świadczy choćby fakt, iż nie wszystkie wyznania chrześcijańskie w Polsce zgadzają się z treścią wspólnego uzgodnienia. Chodzi tutaj o chrześcijan baptystów, którzy nie akceptują chrztu udzielanego tym, którzy nie mogą w sposób świadomy wyznać swojej wiary w Jezusa jako osobistego Zbawiciela, czyli np. niemowlętom. Mimo to podpisanie wspólnego uzgodnienia dotyczącego chrztu w Roku Wielkiego Jubileuszu 2000 jest ważnym wydarzeniem ekumenicznym w Polsce. Aby lepiej zrozumieć jego rangę trzeba prześledzic jego historię oraz rozumienie sakramentu chrztu w różnych wyznaniach chrześcijańskich.

Droga ku wzajemnemu uznaniu chrztu

W Amsterdamie w 1948 roku chrześcijanie niekatolicy powołali do istnienia Światową Radę Kościołów (ŚRK), która stała się społecznością Kościołów, które - zgodnie z Pismem Świętym - wyznają Pana Jezusa Chrystusa jako Boga i Zbawiciela i dlatego usiłują razem wypełniać swoje wspólne powołanie ku chwale jedynego Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego. Po Soborze Watykańskim II Kościół rzymskokatolicki, choć nie stał się członkiem ŚRK, to jednak delegaci rzymskokatoliccy zaczęli uczestniczyć w obradach Komisji Wiary i Ustroju działającej w ramach ŚRK. Celem Komisji Wiary i Ustroju jest prowadzenie pracy teologicznej, której owocem mają być wspólne, zbieżne uzgodnienia dotyczące konkretnych zagadnień teologicznych. I tak członkowie Komisji Wiary i Ustroju uznali, że najpierw należy dojść do porozumienia w sprawie chrztu, Eucharystii oraz posługiwania (ordynacji). W wyniku wspólnej pracy teologicznej Komisja ta wypracowała wspólne uzgodnienie dotyczące chrztu przyjęte przez ŚRK w Akrze w 1974 roku. W dokumencie tym podkreślono, że chrzest jest sakramentem ustanowionym przez samego Chrystusa (nr 1), a podstawowym sensem chrztu jest uczestnictwo w Jego śmierci i zmartwychwstaniu (nr 2). Podkreślono również, że chrzest jest darem Ducha Świętego i włączeniem w Ciało Chrystusa (nr 3). Następnie uznano, że chrzest implikuje i objawia konieczność wiary do zbawienia oraz że osobiste zaangażowanie jest konieczne, jeśli pragnie się być członkiem Ciała Chrystusa (nr 4). Wskazano również na ścisły związek pomiędzy chrztem i Eucharystią (nr 6). Natomiast co do celebracji chrztu Kościoły zgadzają się, (...) że zwyczajnym szafarzem chrztu jest szafarz, który otrzymał odpowiednie święcenia - ordynację, chociaż zachodzą sytuacje, kiedy chrztu mogą udzielać inni ochrzczeni wierni (nr 8). Chrztu udziela się wodą w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (nr 9).

Więcej na następnej stronie