Pół wieku w "Beczce"

Siła marki


Szukając klucza do wyjaśnienia fenomenu popularności akurat tego duszpasterstwa, na pewno trzeba wskazać na niezwykłe osobowości jego opiekunów, ojców Pawłowskiego, Kłoczowskiego, Badeniego, Krzysztofowicza, a współcześnie Macieja Okońskiego i Adama Szustaka. Dominikanie zawsze starannie przygotowywali kolejne „nominacje” na liderów „Beczki”. nikt tu nie trafiał przypadkowo, każdy też pozostawił na wychowankach swój osobny ślad. Z Joachimem Badenim OP związany jest na przykład działający w ramach „Beczki” ruch Odnowy Charyzmatycznej. Pod koniec lat 80. w porannej „siódemce” uczestniczyło codziennie kilkaset osób. Rozmach był tak duży, a pomysły tak szalone, że zakon musiał włączyć dyskretny hamulec. 


Kryzys przyszedł wraz z… wolnością, jak we wszystkich duszpasterstwach. Trwał niemal dekadę. Dziś „Beczka” znów tętni życiem. To nie jedna, a kilkanaście grup dyskusyjnych, modlitewnych i charytatywnych. W ciągu tygodnia przez duszpasterstwo akademickie przy klasztorze ojców dominikanów przewija się ok. 400–500 osób. Trochę też dlatego, że dla studentów to po prostu jedno z kultowych miejsc, gdzie wypada bywać. Po pół wieku to już sprawdzona marka. A dziś młodzież ceni i lubi „markowe” rzeczy.


Późny start


Ksiądz Jacek Stryczek, przed laty duszpasterz akademicki u św. Anny, a dziś u św. Józefa na Podgórzu, też przeszedł przez „Beczkę” – w okresie charyzmatycznym. Pytany o źródła trwałości jej sukcesu podkreśla zasługi całego zgromadzenia, któremu udało się stworzyć pewien standard pracy ze studentami, który świetnie się sprawdza. – Zmieniają się oczywiście bohaterowie, frontmeni, ale przecież adresat wciąż pozostaje ten sam: młodzi ludzie z aspiracjami – zauważa ks. Jacek. 
Grzegorz Chrzanowski OP, krakowski subprzeor, dodaje do tej definicji dwie rzeczy. Po pierwsze, kaznodziejską jakość, z której zresztą dominikanie zawsze słynęli. – Po drugie, tutaj od młodzieży sporo się wymaga, ale też dużo oferuje. Patrzę na to trochę z boku, bo sam pracowałem raczej z młodzieżą szkół średnich, ale widzę, jak dużo pracy i pomysłów wciąż można znaleźć w „Beczce” – wylicza były szef „W drodze”.


Dominikanie pracują ostro, bo czują oddech konkurencji na karku. Co prawda to już nie te czasy, gdy w Krakowie aktywnie działało 29 ośrodków DA, jak w latach 80., ale też nie duszpasterska pustynia lat 90., gdy kaplice akademickie świeciły pustkami, a młodzież alergicznie podchodziła do każdej wspólnoty. Wbrew obiegowym opiniom od kilku lat rośnie liczba studentów przychodzących na spotkania, choć – jak zauważa ks. Stryczek – zjawiają się później niż kiedyś. – To jest taki przesunięty start, czasem wręcz na samą końcówkę studiów, gdy człowiek nagle odkrywa, że w jego życiu wciąż nie wydarzyło się nic ważnego. I wtedy przychodzą do nas – mówi duszpasterz.


Jeden procent


Pół wieku „Beczki” robi wrażenie… ale nie w Krakowie. Tu wszystko ma dłuższą metrykę, także DA. Ksiądz Dariusz Talik od 3 lat kieruje najstarszym polskim duszpasterstwem akademickim – u św. Anny (powołanym 87 lat temu przez kard. Sapiehę). To także centralne DA w Krakowie, więc ks. Dariusz wie, co słychać w całym mieście. Wylicza, że przed wakacjami stałą formacją objętych było w 18 ośrodkach ponad 1800 osób, czyli ok. 1 procenta wszystkich studiujących w Krakowie. Dużo to czy mało? – Ja się z tego procenta cieszę, bo odnoszę go do sytuacji w dużej miejskiej parafii, gdzie zebranie 20–30 osób tak zaangażowanych graniczy dziś z cudem. A trzeba do tej liczby dodać jeszcze studentów przychodzących na spotkania otwarte – zastrzega ks. Dariusz.