Współzałożycielka "Wiary i Światła" w Polsce

Autorzy książki pokazują dynamiczny rozwój ruchu, kiedy w latach 70. zaczyna się on rozwijać na obu kontynentach amerykańskich, a na przełomie lat 70. i 80. w Europie „za żelazną kurtyną” oraz na Bliskim Wschodzie i w Azji.

Wielkie znaczenie dla wspólnot miała ich kolejna międzynarodowa pielgrzymka, zorganizowana w Roku Świętym (1975) do Rzymu. Tam z wielką miłością przyjął niepełnosprawnych pielgrzymów Paweł VI, błogosławiąc dalszy rozwój ruchu.

Równie wielką wagę do rozwoju ruchu przywiązywał Jan Paweł II. W 2002 r. do odpowiedzialnych wspólnot zgromadzonych w Castel Gandolfo, powiedział: „Przyjmując wszystkich najmniejszych, dotkniętych upośledzeniem umysłowym, rozpoznaliście w nich szczególnych świadków Bożej czułości, od których możemy się wiele nauczyć i którzy powinni zająć szczególne miejsce w Kościele”.

Szef kwartalnika "Więź" Zbigniew Nosowski ocenił, iż książka jest swoistym podręcznikiem tego, jak można dokonywać rzeczy wielkich, rozpoczynając od bardzo małych, a przy tym nie wiedząc, jak to wszystko się skończy. Wskazywał, że ruch "Wiara i Światło" chciałby, aby społeczeństwo było bardziej ludzkie, a Kościół - bardziej ewangeliczny. Wyraził też ubolewanie, że badania prenatalne wykorzystywane są dziś do eliminacji osób z zespołem Downa.

Prowadzący spotkanie prezes KAI Marcin Przeciszewski, który także wywodzi się z ruchu "Wiara i Światło" podkreślił, że duchowość tych wspólnot wyrasta z doświadczenia pokazującego, że człowiek z upośledzeniem, niezależnie od swej niepełnosprawności, kryje w sobie olbrzymie dary. Przede wszystkim: zaufanie, jakim taka osoba obdarza wszystkich wokoło i jej zdolność do prostej, bezinteresownej miłości.

Duchowość wspólnot „Wiara i Światło” to także przypominanie, że Kościół winien być miejscem ubogim i dla ubogich - podkreśla Przeciszewski. Jego zdaniem, książka "Nigdy więcej sami" to apel o to, by człowiek ubogi i cierpiący – obok Eucharystii - był zawsze w centrum wspólnoty chrześcijańskie, bowiem, jak mówi Mathieu, "to oni są posłańcami światła, życia, Boga”.

W spotkaniu uczestniczył też związany z Ruchem od 33 lat Zbigniew Derdziuk, obecnie prezes ZUS. Wskazywał, jak wiele wartości duchowych daje przebywanie w kręgu osób upośledzonych intelektualnie i zaznaczył, że i w Kościele i w społeczeństwie nastąpiła wyraźna, pozytywna przemiana wobec nich.

Współzałożycielka ruchu przekonywała dziś, że osoba niepełnosprawna intelektualnie prosi tylko o to, by móc kochać i czuć się kochaną. "To jest w gruncie rzeczy głęboką potrzebą serca nas wszystkich" - dodała. Przypominając zaś słowa św. Jana Pawła II, iż "warci jesteśmy tyle, ile warte jest nasze serce" zwróciła uwagę, że "u zmierzchu życia będziemy sądzeni z miłości, i z niczego innego".

Książka "Nigdy więcej sami" obfituje w wiele fascynujących opisów w jaki sposób duchowość tego ruchu inkulturowała się w różnych kręgach kulturowych i wyznaniowych. Ukazana jest m.in. rola Polski i tutejszych odpowiedzialnych wspólnot, jako miejsca skąd idee ruchu rozpowszechniały się na inne kraje realnego socjalizmu. Można przeczytać m.in. opis rekolekcji, jakie Jean Vanier wygłosił w Moskwie w 1989 r. w prywatnym mieszkaniu, a które stały się zaczynem powstania pierwszych wspólnot „Wiara i Światło” w ramach Kościoła prawosławnego.

Marie-Hélène Mathieu urodziła się 4 lipca 1929 r. w Tournus we Francji. W latach 50., po ukończeniu studiów w zakresie kształcenia specjalnego, wraz z ks. Henri Bissionierem stworzyła pierwszy we Francji system katechezy dla osób z upośledzeniem umysłowym. W 1956 r. stanęła na czele Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Wychowawców Specjalnych a w 1963 r. utworzyła w Paryżu Chrześcijańskie Biuro Osób Niepełnosprawnych (OCH), które prowadziła przez pół wieku.

W 1971 r. M. H. Mathieu wraz z Jeanem Vanier - wcześniej twórcą wspólnot l'Arche - utworzyła pierwsze wspólnoty "Wiara i Światło" (Foi et Lumiere). W latach 1984-1989 z nominacji Jana Pawła II była członkiem Papieskiej Rady Świeckich oraz jednym z obserwatorów z ramienia Stolicy Apostolskiej w Radzie Europy.

Była pierwszą w historii kobietą, która w 1988 r., na prośbę kard. Jean-Marie Lustigera, wygłosiła rekolekcje wielkopostne w paryskiej katedrze Notre-Dame. Papież Benedykt XVI mianował ją jednym z audytorów Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów nt. Eucharystii w 2005 r. W uznaniu swych zasług otrzymała medale "Pro Ecclesia et Pontifice" oraz francuską Legię Honorową.