Obecność Kościoła w życiu publicznym

Można zatem odnieść wrażenie, że wielu wpływowym osobom i instytucjom bardzo zależy na tym, aby Kościół z jego przesłaniem na temat człowieka uczynić jednym z mało znaczących gadżetów znajdujących się w supermarkecie najrozmaitszych wartości i aby w ten sposób – w inny niż za czasów PRL-u – „zamknąć go do zakrystii”. Aby z chrześcijaństwa i przynależności do Kościoła uczynić sprawę czysto prywatną, wstydliwie przemilczaną wobec innych, zwłaszcza w przestrzeni publicznej. Jakże w tym momencie nie przywołać słów Ojca Świętego Franciszka z jego adhortacji apostolskiej "Evangelii gaudium": „Nie można już dłużej twierdzić, że religia powinna się ograniczać do sfery prywatnej i że istnieje tylko po to, by przygotować dusze do nieba. Wiemy, że Bóg pragnie szczęścia swoich dzieci także na tej ziemi, chociaż powołane są do wiecznej pełni, ponieważ stworzył On wszystko «do użytkowania» (1 Tm 6, 17), aby wszyscy mogli z tego korzystać. Wynika stąd, że nawrócenie chrześcijańskie wymaga, abyśmy rozważyli ponownie «w pierwszym rzędzie to, co dotyczy ładu społecznego i realizacji dobra wspólnego». Tak więc nikt nie może od nas żądać, abyśmy spychali religię w tajemniczą przestrzeń wewnętrzną człowieka, bez żadnego jej wpływu na życie społeczne i narodowe, bez troski o kondycję instytucji społeczeństwa obywatelskiego, bez wypowiadania się na temat wydarzeń, które interesują obywateli. Kto odważyłby się zamknąć w jakiejś świątyni i zagłuszyć orędzie św. Franciszka z Asyżu i błogosławionej Teresy z Kalkuty? Oni nie mogliby się na to zgodzić. Autentyczna wiara – która nie jest nigdy wygodna ani indywidualistyczna – zawsze pociąga za sobą głębokie pragnienie zmiany świata, przekazania wartości, zostawienia czegoś dobrego po sobie na ziemi. Kochamy tę wspaniałą planetę, na której umieścił nas Bóg, i kochamy zamieszkującą ją ludzkość ze wszystkimi jej dramatami i zmęczeniem, z jej pragnieniami i nadziejami, z jej wartościami i jej kruchością. Ziemia jest naszym wspólnym domem i wszyscy jesteśmy braćmi. Chociaż «sprawiedliwy porządek społeczeństwa i państwa jest centralnym zadaniem polityki», Kościół «nie może i nie powinien pozostawać na marginesie w walce o sprawiedliwość». Wszyscy chrześcijanie, także pasterze, są wezwani, by troszczyć się o budowę lepszego świata. Mówimy o tym, ponieważ myśl społeczna Kościoła jest w pierwszym rzędzie pozytywna i konstruktywna, nadaje kierunek działaniu przemieniającemu, i w tym sensie nie przestaje być znakiem nadziei wypływającej z pełnego miłości serca Jezusa Chrystusa” (182-183).

W dzisiejszej sytuacji kulturowej Kościołowi pozostaje zatem jedno: pozostać Kościołem otwartym wobec świata i na świat, zgodnie z tym, jak w Dzień Pięćdziesiątnicy zostały otwarte drzwi Wieczernika i wyszli z niego Apostołowie, pełni ewangelicznej żarliwości, gotowi, aby nauczać „wszystkie narody” (por. Mt 28, 19a). W przeciwieństwie do „myśli słabej” i rozchwianej – bo pozbawionej odniesienia do obiektywnej prawdy – hierarchii wartości, Kościół musi trwać przy „myśli twardej”, zawartej w jego Magisterium, w niczym jej nie przeinaczając. A równocześnie cierpliwie, w duchu szczerego i przenikniętego autentycznym szacunkiem dialogu musi głosić prawdziwie chrześcijański humanizm, w którym nieustannie będzie dochodzić do głosu troska o prawdę, o dobro, o właściwe kształtowanie sumienia, o poszanowanie każdego człowieka, o rodzinę, o dzieci i młodzież, o biednych i pozbawionych nadziei ludzi. Zawsze w imię Chrystusa, który do końca swoich braci w człowieczeństwie umiłował (por. J 13, 1). Niezmiernie ważnym może się okazać rok 2016, w którym Kościół katolicki w Polsce będzie sięgał pamięcią swych początków (1050. rocznica Chrztu Polski), a równocześnie będzie wybiegał w przyszłość (Światowe Dni Młodzieży w Krakowie).

Archidiecezja Łódzka. Autorskie prawa majątkowe Archidiecezji Łódzkiej.