Najstarsze potwierdzenie istnienia Betlejem

Gliniany odcisk pieczęci podatkowej, datowany na VIII lub VII wiek przed Chrystusem, mierzy półtora centymetra. Widnieje na nim fragment hebrajskiej inskrypcji z pełną nazwą „Bet Lechem”, czyli Betlejem. Była to prawdopodobnie urzędnicza pieczęć skarbowa, jaką oznaczano transport danin podatkowych dla władcy Jerozolimy.

Kierujący pracami wykopaliskowymi w Jerozolimie archeolog Eli Shukron z Izraelskiego Departamentu Starożytności uważa, że pieczęć pochodzi z czasów pierwszej świątyni, czyli sprzed 2700 lat. Z zachowanego fragmentu tekstu zapisanego w trzech linijkach eksperci proponują następującą interpretację: „w siódmym roku panowania króla (nie jest jasne, czy chodzi o Ezechiasza, Manassesa czy też Jozjasza) został wysłany ładunek z Betlejem do króla w Jerozolimie”.

Archeologiczne odkrycie jest potwierdzeniem znaczenia Betlejem w czasach Starego Testamentu. Betlejem, którego hebrajska nazwa (Bet Lechem) jest tłumaczona jako „Dom chleba”, leży osiem kilometrów na południe od Jerozolimy. W Biblii Betlejem, określane również jako Efrata, po raz pierwszy pojawia się w opisie śmierci i pochówku Racheli, żony patriarchy Jakuba (Rz 35,19; 48,7). W Betlejem został namaszczony na króla Dawid, najmłodszy syn Jessego, potomek Booza i Rut (1 Sm 16,1-13).

Prorok Micheasz, żyjący w okresie, z którego pochodzi odnaleziony fragment pieczęci, zapowiedział, że z Betlejem w Judzie pochodzić będzie oczekiwany Mesjasz (Mi 5, 2). Archeologiczne znalezisko dowodzi historyczności wzmianek o Betlejem w Starym Testamencie oraz potwierdza jego istnienie na wiele wieków, zanim zaczęto czcić je jak miejsce narodzin Pan Jezusa.