Święty Norbert

Mimo że był osobą duchowną, prowadził świeckie życie, nie stronił od zabaw i alkoholu.

W 1115, podczas podróży, omal nie został trafiony piorunem, jednakże nic mu się nie stało. Poczytywał to zdarzenie za znak od Boga, wstąpił do klasztoru benedyktynów, przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął życie wędrownego kaznodziei, głosząc ideę ewangelicznego ubóstwa. W 1119 założył w Prémontré koło Laon erem, a następnie przekształcił go we wspólnotę kanoników regularnych świętego Augustyna, która szybko rozwinęła się w prężny zakon.

Premostratensi, nazywani norberatanami, szerzyli kult Najświętszego Sakramentu. Papież Pius IX mawiał, że są chwałą Eucharystii, a Eucharystia jest chwałą tego zakonu. W dowód zasług w 1126 papież Honoriusz II powierzył Norbertowi godność arcybiskupa Magdeburga.

Nowy arcybiskup od razu przystąpił do wprowadzania karności i czystych obyczajów wśród duchowieństwa, co przysporzyło mu wrogów i trzykrotnie omal nie pozbawiło życia w przygotowanych na niego zamachach. Został kanonizowany w 1582. Jest jedynym świętym o tym imieniu, patronem Pragi, zakonu norbertanów, przywoływanym w czasie burz i nawałnic. Wspomnienie liturgiczne: 6 VI.

W sztuce
Święty Norbert jest przedstawiany w stroju biskupa, w mitrze, w dłoni trzyma krzyż. Atrybutami świętego Norberta są także: anioł z mitrą, diabeł u stóp, monstrancja, gałązka palmowa i pająk. Jedna z legend wspomina, że gdy święty odprawiał mszę, podczas przeistoczenia wpadł do kielicha z winem wielki pająk. Norbert, powodowany olbrzymią czcią dla Eucharystii, bez wahania wypił wino, będąc przekonanym, że czeka go śmierć od ukąszenia. Za chwilę jednak w niewyjaśniony sposób pająk wyszedł nosem świętego.

Norbert germ. nord ‘północ’, beracht ‘sławny, błyszczący’; ‘sławny mąż z północy’ Norbert z Xanten, ur. ok. 1080, Gennep, zm. 1134, Magdeburg, szlachcic, założyciel zakonu norbertanów.

***
Tekst pochodzi z książki "Nasi święci patroni", która ukazała się nakładem PWN.