Nowi święci i błogosławieni, dekret ws. założyciela Wspólnoty Emmanuel

Bł. Teresa od św. Augustyna i 15 karmelitanek bosych z Compiègne, które zostały zabite z nienawiści do wiary podczas rewolucji francuskiej, są od dziś świętymi. Zadecydował o tym Papież podczas audiencji dla prefekta Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcella Semeraro. Karmelitanki poniosły męczeństwo 17 lipca 1794 r. w Paryżu. W ich przypadku zastosowano procedurę kanonizacji ekwiwalentnej.

Abp Eduard Profittlich – męczennik komunizmu

Franciszek upoważnił dykasterię również do promulgowania dekretu o męczeństwie sługi Bożego abp. Eduarda Profittlicha z Towarzystwa Jezusowego, administratora apostolskiego Estonii. Urodził się 11 września 1890 r. w Birresdorf w Niemczech, zmarł 22 lutego 1942 r. w Kirowie na Syberii. W 1912 r. wstąpił do seminarium duchownego w Trewirze, ale w następnym roku został przyjęty do nowicjatu jezuitów w Heerenbergu w Holandii. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do niemieckiej armii i przydzielony do służby medycznej. Po wojnie wznowił studia filozoficzne i teologiczne, a 27 sierpnia 1922 r. został księdzem. Wysłany do Polski, uzyskał doktorat z filozofii i doktorat z teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Następnie został wysłany do Estonii w ramach Misji Wschodniej Towarzystwa Jezusowego. W 1931 r. Pius XI mianował go administratorem apostolskim Estonii, a w 1936 r. arcybiskupem tytularnym Adrianopola. Po sowieckiej inwazji na Estonię 17 czerwca 1940 r. prawie wszyscy księża zostali aresztowani. Profittlich mógł wrócić do domu, ale zdecydował się pozostać w Estonii ze swoimi wiernymi. 27 czerwca 1941 r. został aresztowany i deportowany do Kirowa w Rosji, gdzie poddano go wielokrotnym torturom, na które odpowiedział oświadczeniem, że jego jedyną misją była posługa duchowa powierzonym mu wiernym. Skazany na śmierć, zmarł przed wykonaniem wyroku z powodu cierpień więziennych.

Ks. Elia Comini – ofiara nazizmu i faszyzmu

Kolejny ogłoszony dziś dekret dotyczy męczeństwa ks. Elia Cominiego, salezjanina urodzonego w Calvenzano di Vergato (Włochy) 7 maja 1910 r. i zabitego z nienawiści do wiary 1 października 1944 r. w Pioppe di Salvaro (Włochy).

W 1926 r. złożył pierwszą profesję zakonną u salezjanów. W 1935 r. przyjął święcenia kapłańskie i poświęcił się wychowaniu młodzieży w szkołach salezjańskich w Chiari i Treviglio, gdzie został również dyrektorem.

Każdego roku spędzał wakacje ze swoją starszą matką i pomagał proboszczowi parafii Salvaro, gdzie mieszkała jego rodzina, w posłudze duszpasterskiej. Czynił to również podczas wojny. Został zabity przez nazistów za utrzymywanie kontaktów z partyzantami.

Bp Áron Márton – w obronie wiary i godności człowieka

Áron Márton – biskup Alba Julia, urodził się 28 sierpnia 1896 r. w Csíkszentdomokos (dzisiejsza Rumunia), zmarł 29 września 1980 r. w Alba Iulia (Rumunia). Walczył w I wojnie światowej, zanim został księdzem, poświęcając się również nauczaniu. Jako biskup poświęcił się wzmacnianiu więzi między duchowieństwem, podzielonym przez konflikt wojenny i nienawiść rasową. W latach II wojny światowej otwarcie wypowiadał się przeciwko nazistowskim prawom rasowym i opiekował się uchodźcami oraz Żydami. W okresie powojennym jego praca duszpasterska miała na celu ochronę wiary przed atakiem ze strony rumuńskich komunistów, którzy między innymi uciskali mniejszość węgierską w Transylwanii. Aresztowany w 1949 r., został osądzony i skazany na ciężkie więzienie i ciężkie roboty. Bardzo cierpiał również fizycznie, a po odejściu z kierowania diecezją 2 kwietnia 1980 r. z powodu choroby nowotworowej zmarł kilka miesięcy później.

O. Józef Maria Leon – troszcząc się o życie duchowe

Józef Maria Leon – kapłan Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela; urodził się 23 maja 1829 r. w Casaltrinità (obecnie Trinitapoli, Włochy), zmarł 9 sierpnia 1902 r. w Angri (Włochy). Studiował w seminarium pomimo sprzeciwu ojca, a po nowicjacie u redemptorystów złożył profesję zakonną w 1851 r. Po pobycie w Vallo della Lucania i Angri, kiedy zakony zostały zniesione w 1860 r., powrócił do rodzinnego miasta, prowadząc owocny apostolat we współpracy z miejscowym duchowieństwem. Został kaznodzieją i spowiednikiem, pozostając blisko rodzin dotkniętych epidemią cholery, która rozprzestrzeniła się wśród ludności w 1867 roku. W 1880 r., kiedy można było powrócić do życia zakonnego, powrócił do wspólnoty redemptorystów w Angri i podjął się różnych zadań, poświęcając się również publikacji i przedrukowi niektórych swoich dzieł ascetycznych i duchowych. Wyróżniał się jako spowiednik, kierownik duchowy i rekolekcjonista dla kapłanów, seminarzystów i sióstr zakonnych. Przyczynił się w znacznym stopniu do odnowy życia zakonnego i duchowego wzrostu wiernych świeckich. Jego stan zdrowia pogorszył się na początku 1902 r., a kilka miesięcy później zmarł.

Pierre Goursat - służąc młodym zagrożonym narkotykami i przestępczością

Pierre Goursat urodził się 15 sierpnia 1914 r. w Paryżu; zmarł tamże 25 marca 1991 r. Przeżył trudne dzieciństwo z powodu ojca z zaburzeniami psychicznymi, który porzucił rodzinę. Jako świecki konsekrowany, prowadził intensywną działalność we francuskim środowisku kulturalnym, a po zbliżeniu się do ojca, coraz bardziej interesował się ubogimi oraz osobami w trudnej sytuacji fizycznej i psychicznej, poświęcając się przede wszystkim młodym ludziom zagrożonym narkotykami i przestępczością, aż do przyjęcia niektórych z nich w barze domowym Péniche. Założył kilka grup modlitewnych, które nazwał „Emmanuel”, organizując dla nich sesje formacyjne w Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Paray-Le-Monial. Miejscowy biskup powierzył opiekę nad tym sanktuarium Wspólnocie Emmanuel, która uczyniła z niego ważne centrum duchowości. Po zawale serca w 1985 r. postanowił wycofać się z kierowania wspólnotą, spędzając ostatnią część życia w odosobnieniu i na modlitwie, w postawie ufnego oddania się Bogu.