Papież o św. Matyldzie z Hackebornu

Oświecona Bożym darem kontemplacji mistycznej Matylda ułożyła wiele modlitw. Była nauczycielką wiernej nauki i wielkiej pokory, doradczynią, pocieszycielką, przewodniczką w rozeznawaniu woli Bożej. Czytamy o niej: „Rozdawała naukę tak hojnie, że nigdy nic podobnego nie widziano w klasztorze i obawiamy się, niestety! z wielkim lękiem, że nigdy nic podobnego nie będzie już można zobaczyć. Siostry gromadziły się wokół niej, aby słuchać słowa Bożego, jakby wokół kaznodziei. Dla wszystkich była schronieniem i pocieszycielką i miała, dzięki szczególnemu darowi Bożemu, łaskę swobodnego ujawniania tajemnic serc każdego. Wiele osób, nie tylko w klasztorze, ale także obcy, duchowni i świeccy, którzy przybyli z daleka, potwierdzali, że ta święta dziewica uwolniła ich od nękających ich męczarni i że nigdy nie doświadczali takiej pociechy, jak przy niej. Układała także i nauczała tak wielu modlitw, że gdyby je zebrano, przekroczyłyby objętość psałterza” (tamże, VI, 1).

W 1261 r. do klasztoru przybyła pięcioletnia dziewczynka imieniem Gertruda. Powierzono ją opiece zaledwie dwudziestoletniej Matyldy, która ją uczyła i kierowała jej życiem duchowym tak, że nie tylko stała się ona doskonałą uczennicą, ale jej powierniczką. W roku 1271 lub 1272 do klasztoru wstąpiła także Matylda z Magdeburga i tak oto w miejscu tym zgromadziły się cztery wybitne kobiety - dwie Gertrudy i dwie Matyldy - chluba monastycyzmu niemieckiego. Podczas swego długiego życia spędzonego w klasztorze, Matylda była nękana nieustannymi i intensywnymi cierpieniami, do którego dołączała niezwykle surowe pokuty w intencji nawrócenia grzeszników. W ten sposób aż do końca swego życia uczestniczyła w Męce Pańskiej (por. tamże, VI, 2). Modlitwa i kontemplacja były podglebiem jej życia: objawienia, jej nauczanie, jej posługa dla bliźnich, jej droga wiary i miłości mają tutaj swoje korzenie i swój kontekst. W pierwszej księdze dzieła "Liber specialis gratiae" jej redaktorki gromadzą zwierzenia Matyldy w czasie świąt Pańskich, wspomnień różnych świętych, a zwłaszcza Najświętszej Maryi Panny. Wielkie wrażenie wywiera zdolność tej świętej do przeżywania liturgii w różnych jej składnikach, także tych najprostszych, wprowadzając je w codzienne życie mnisze. Niektóre obrazy, wyrażenia, zastosowania są niekiedy dalekie od naszej wrażliwości, ale jeśli weźmie się pod uwagę życie zakonne i jej posługę jako mistrzyni i dyrygentki chóru, można pojąć jej unikalną zdolność jako wychowawczyni i formatorki pomagającej swym współsiostrom żyć intensywnie, począwszy od liturgii, każdą chwilą życia monastycznego.

W modlitwie liturgicznej Matylda kładła szczególny nacisk na godziny kanoniczne, na sprawowanie Mszy świętej, zwłaszcza na Komunię św. Często popadała wówczas w ekstazę w głębokiej jedności z Panem w Jego gorejącym i najsłodszym Sercu, w cudownym dialogu, w którym prosiła o światło wewnętrzne, gdy wstawiała się w sposób szczególny za swoją wspólnotę i swe współsiostry. W centrum znajdowały się tajemnice Chrystusa, do których Maryja nieustannie nawołuje, aby kroczyć drogą świętości: „Jeśli pragniesz prawdziwej świętości, bądź blisko mojego Syna: On jest samą świętością, która uświęca wszystko” (tamże I, 40). W tej jej głębokiej zażyłości z Bogiem jest obecny cały świat, Kościół, dobrodzieje, grzesznicy. Dla niej niebo i ziemia się jednoczą.