Zabiegajcie o własną świętość

Drodzy kapłani! Przeżywajcie z radością i miłością liturgię i kult: jest to działanie, którego Zmartwychwstały dokonuje mocą Ducha Świętego w nas, z nami i przez nas. Chciałbym powtórzyć niedawny apel o „powrót do konfesjonału jako miejsca, w którym sprawowany jest Sakrament Pojednania, ale także jako miejsce jak najczęstszego «zamieszkiwania», aby wierny mógł znaleźć miłosierdzie, radę i pocieszenie, poczuć się kochanym i rozumianym przez Boga oraz doświadczyć obecności Bożego Miłosierdzia, obok rzeczywistej Obecności w Eucharystii” (Przemówienie do Penitencjarii Apostolskiej, 11 marca 2010 r.). Chciałbym też zachęcić każdego kapłana do sprawowania i intensywnego przeżywania Eucharystii, która znajduje się w centrum zadania uświęcania. To sam Jezus chce być z nami, żyć w nas, dawać nam siebie samego, ukazać nam nieskończone miłosierdzie i delikatność Boga. Jest to jedyna ofiara miłości Chrystusa, który się uobecnia, realizuje się między nami i dochodzi aż do tronu łaski, do obecności Boga, obejmuje ludzkość i jednoczy nas z Nim (por. Przemówienie do duchowieństwa Rzymu, 18 lutego 2010). Kapłan jest powołany, aby być sługą tej wielkiej tajemnicy, w sakramencie i w życiu. Jeśli „wielka tradycja kościelna słusznie oddzieliła skuteczność sakramentalną od konkretnej sytuacji egzystencjalnej poszczególnych kapłanów i tym samym stosownie zabezpieczyła uzasadnione oczekiwania wiernych", to w niczym nie pomniejsza to „koniecznego, wręcz niezbędnego dążenia do doskonałości moralnej, które powinno być w każdym sercu prawdziwie kapłańskim”. Jest ono też przykładem wiary i świadectwa świętości, którego Lud Boży słusznie oczekuje od swoich pasterzy (por. Benedykt XVI, Przemówienie do uczestników sesji plenarnej Kongregacji ds. Duchowieństwa, 16 marca 2009). I to w sprawowaniu Świętych Misteriów kapłan znajduje źródło swego uświęcenia (por. Presbyterorum Ordinis, 12-13).

Drodzy przyjaciele! Bądźcie świadomi wielkiego daru, jakim kapłani są dla Kościoła i świata. Przez ich posługę Pan nieustannie zbawia ludzi, uobecnia się i uświęca ich. Umiejcie dziękować Bogu, a zwłaszcza bądźcie blisko swoich kapłanów przez modlitwę i wsparcie, szczególnie w obliczu trudności, aby byli coraz bardziej Pasterzami według serca Bożego. Dziękuję.