Aby wiara zmartwychwstała

– Wiele się jeszcze później działo w moim życiu, zanim uwierzyłam – mówi Iza. – Wiele wycierpiałam na własne życzenie. Wiele stacji drogi krzyżowej przeszłam i wiele razy upadałam. Aż przyszło takie doświadczenie, kiedy po raz pierwszy, z całego serca pragnęłam pomocy i litości. Nie miałam sił, aby dalej iść, po prostu. I wtedy przyszedł Bóg, po cichu, bez szarpania, bez wyrzutów, przyszedł do mnie. Przyszedł!

Szukać razem
O powołaniu grupy młodych i poszukujących myśli ks. Jacek Gołębiowski z Pułtuska. Jest katechetą w Liceum im. Ks. Piotra Skargi. O swoich uczniach mówi, że są ludźmi wrażliwymi i pytającymi. Mają swoje pasje, którym poświęcają wiele czasu.
– Można z nimi rozmawiać o muzyce, filmie, historii. To ich pociąga. Ale na katechezę nie przychodzą, a jeśli już są, to nie modlą się i nie uczestniczą w zajęciach. Na naszych spotkaniach chciałbym rozmawiać o ich zainteresowaniach, traktując te tematy szeroko, aby w ten sposób nie poznawać tylko wiele prawd, lecz kierować się ku Prawdzie. Naszym hasłem wywoławczym będzie otwartość. Będą to dyskusje, do których chcę zaprosić innych młodych ludzi, jak Izę, Anetę, Anię. Po prostu, chciałbym z nimi postawić te pytania. Takie wspólne szukanie może pomóc w wyrwaniu młodych z poczucia wstydu, czy słabości. Będzie to więc grupa wzajemnego wsparcia, szukania i stawiania pytań.

***

Katarzyna Szkopek
Zmartwychwstanie oznacza nadzieję. Dla mnie nie musi jednak ono dotyczyć tylko poważnych spraw, bolesnych upadków. Dotyka nas w naszej codzienności – należy je tylko dostrzec. Ostatnio miałam bardzo ważny sprawdzian z matematyki. Już dzień przed klasówką wszyscy w klasie bardzo przeżywali i się stresowali. Mnie również udzielał się ten nastrój. Wieczorem chciałam się jeszcze uczyć, jednak nie byłam w stanie się już skupić – za bardzo się stresowałam. Myślałam, że moja sytuacja jest beznadziejna, że w takim stanie nie mam szans na napisanie dobrze tego sprawdzianu. Przed snem w modlitwie nie prosiłam Boga, tak jak kiedyś, o to, żebym dostała dobrą ocenę. Prosiłam o pomoc Ducha Świętego, o spokój duszy i jasność umysłu. Rano na klasówkę przyszłam opanowana, nie udzielał mi się już nastrój zestresowanych znajomych z klasy. Czułam, że Pan ma mnie w swej opiece, a po napisaniu sprawdzianu wyszłam z uśmiechem z klasy. Nie dostanę najwyższej oceny – to pewne, nigdy nie byłam rewelacyjna z matematyki – jednak to, że byłam w stanie ze spokojem napisać tą klasówkę, to, że Bóg wysłuchał mej prośby, mimo że dotyczyła tak błahej sprawy, napawa nadzieją, że wysłucha również, jeśli będzie dotyczyło to czegoś ważniejszego.

Katarzyna Rzeplińska
Chyba każdy z nas pragnie czuć się potrzebnym. Staramy otaczać się ludźmi, przez których jesteśmy akceptowani, gdyż daje to poczucie bezpieczeństwa. Myślę, że w tej kwestii nie jestem jedyną osobą, która tak uważa. Gdy kilka lat temu rozpoczynałam naukę w gimnazjum usilnie szukałam zajęcia, które pomogłoby mi w odnalezieniu się wśród otaczających mnie rówieśników. Byłam bardzo nieśmiałą osobą, której bardzo trudno przychodziło nawiązywanie tego typu relacji.

Pewnego dnia na zajęciach w-f poszłam na siłownię, gdzie niemal natychmiast zauważył mnie nowy nauczyciel wychowania fizycznego, który był jednocześnie trenerem dziewcząt w podnoszeniu ciężarów. Sport stał się moją pasją. Brałam udział w zawodach sportowych, wyjeżdżałam na obozy i zgrupowania. Po roku jednak zaczęło się dziać coś niepokojącego. Moja „kariera sportowa” rozwijała się w bardzo szybkim tempie, ale i rywalizacja między zawodniczkami była coraz większa. Na przemian głodziłam się i objadałam, aby wystartować w odpowiedniej kategorii wagowej, gdzie miałam największe szanse na medal. Jednocześnie bardzo opuściłam się w nauce, pojawiły się problemy zdrowotne i pogorszyły się moje relacje z najbliższymi, którzy od samego początku byli przeciwni treningom. Nic jednak nie było w stanie zmusić mnie do rezygnacji ze wszystkiego, co do tej pory udało mi się osiągnąć.

I nagle całe moje życie musiało się zmienić, ponieważ uległam bardzo poważnemu wypadkowi na jednym ze sprawdzianów sprawnościowych. Lekarze zabronili mi dalszego uprawiania wyczynowego sportu. I tak skończyła się moja przygoda ze sportem, a na szczęście zaczęła się przygoda z Jezusem. Zrozumiałam, że jest Ktoś dla kogo jestem bardzo ważna i bardzo potrzebna, bez względu na to, ile medali mam w szufladzie lub ile kilogramów potrafię udźwignąć.