Królewna bez korony

Szukając współczesnych śladów św. Agnieszki, trafiliśmy najpierw na królewskie wzgórze Hradczany, do abp. Dominika Duki, metropolity praskiego. Pytany o miejsca związane z jej kultem, które warto zobaczyć, skierował nas do katedry św. Wita. „Znajdziecie tam – przekonywał – jej portret namalowany z okazji kanonizacji. To piękny obraz, a autor korzystał z różnych znanych wizerunków świętej.

Nie fizyczne podobieństwo jest jednak ważne. Zwróćcie uwagę, że na tym portrecie Agnieszka nie została przedstawiona jako królewna, choć nią była. Korona św. Wacława leży u jej stóp. To świadectwo najważniejszego wyboru, jakiego w życiu dokonała”. Poszliśmy na miasto szukać śladów królewny bez korony.

Chrześcijaństwo coraz bardziej stawało się częścią oficjalnej ideologii, a krzyż atrybutem władzy świeckiej, a nie źródłem żywej wiary. Rozumiała, że współcześni potrzebują przede wszystkim świadectwa. W uroczystość Zesłania Ducha Świętego w 1234 roku złożyła śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

W 1233 r. z jej inicjatywy powstał klasztor oraz kościół pw. św. Franciszka, tzw. Czeski Asyż. Wkrótce stał się jednym z najważniejszych miejsc odnowy życia religijnego w Europie Środkowej. Pierwsze klaryski, zwane wówczas wspólnotą Ubogich Pań, przybyły do Pragi z włoskiego Trydentu, ale nowicjuszki były już Czeszkami. Agnieszka została przełożoną pierwszej wspólnoty klarysek za Alpami jako starsza siostra. Przy jej organizacji zasięgała rad u św. Klary. Zachowana korespondencja między nimi należy do cennych świadectw życia duchowego tamtej epoki.