Tu Bóg nadstawił ucha

Jak mówi ks. Krzysztof Swół CR, jeden Pan wie, dlaczego właśnie we Wrzeszczu w parafii Zmartwychwstania Pańskiego powstało sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Ksiądz Krzysztof jest tu proboszczem, a zarazem kustoszem. – Nie bez znaczenia jest pewnie fakt, że kult Miłosierdzia Bożego istniał tutaj od wielu lat, na długo przed ustanowieniem sanktuarium, a nawet samego święta Miłosierdzia Bożego w 2000 r. – dodaje. Proboszcz jest przekonany, że to jest realizacja jakiegoś niebiańskiego planu.

Naznaczony miłosierdziem

Kustosz pochodzi z Krakowa. Jak wspomina, lata młodzieńcze spędził w cieniu łagiewnickiego sanktuarium. Jego rodzina mieszkała nieopodal. Obowiązkowym punktem niedzielnego programu był rodzinny spacer do sanktuarium. Tam, u grobu wówczas jeszcze błogosławionej s. Faustyny, niejednokrotnie się modlił. Kiedy 8 lat temu dowiedział się, że zakon kieruje go do Gdańska, aby tam został proboszczem w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, nie krył radości. Dzisiaj pracuje w kościele, który szczególnie bliski jest jego sercu. Także i z tego powodu, że w świątyni znajdują się relikwie św. s. Faustyny, bł. ks. Michała Sopoćki oraz bł. Jana Pawła II. To miejsce, w którym rozlewa się Boża łaska. To wreszcie także kawałek jego Krakowa.

Długa droga

– Mieliśmy sporo pracy, zanim we Wrzeszczu powstało sanktuarium. Dzisiaj to przede wszystkim modlitwa i koordynacja działań ruchu, ale wcześniej musieliśmy zatroszczyć się o wiele spraw – mówi Kazimierz Wasilewski. – Mieliśmy na głowie m.in. budowę pomnika Jezusa Miłosiernego. Spotykaliśmy się wówczas nawet 2 razy w tygodniu. Pomnik postanowili zbudować w miejscu, które dla nich wiąże się z niezwykle ważnym wydarzeniem. To tutaj, przy skrzyżowaniu ulic Grunwaldzkiej i alei Wojska Polskiego, zatrzymał się podczas swojej wizyty w 1999 roku Jan Paweł II, aby pobłogosławić obrazy Jezusa Miłosiernego. Był pomiędzy nimi i ten przeznaczony do przyszłego wrzeszczańskiego sanktuarium. Obraz powstał z inicjatywy czcicieli kilka lat wcześniej. Początkowo miał pielgrzymować po parafiach archidiecezji. Ale kiedy w 1995 pokazano go organizatorom peregrynacji, okazało się że jest za duży. Nie mieścił się do żadnego samochodu. Postanowiono więc, że znajdzie się w sanktuarium. A w pielgrzymkę wyruszył mniejszy, powstały według wileńskiego pierwowzoru.

Modlitwa i nie tylko

Pan Kazimierz podkreśla, że wprawdzie modlitwa jest ważna, ale istotne jest także świadectwo życia. Na spotkaniach czciciele wymieniają się doświadczeniami ze swoich parafii. Można się wówczas dowiedzieć, że członkowie wspólnot odwiedzają chorych, pomagają starszym i samotnym. Miłosierdzie bowiem nie może być tylko teorią. Teraz grupy czcicieli spotykają się w sanktuarium dwa razy do roku. Przyjeżdża ok. 150 osób. Oprócz spotkania w kościele, podczas którego jest czas na adorację, koronkę i Eucharystię, w salkach odbywają się wykłady. To zwykle dwie prelekcje prowadzone przez zaproszonych kapłanów. Ostatnio, na początku Wielkiego Postu, tematem był sakrament pokuty. Do sanktuarium przybywają też pielgrzymi. – Chcielibyśmy, aby było ich jak najwięcej. Dzisiaj wielu ludzi przepełnionych jest niepokojem dotyczącym spraw doczesnych. Nasz kościół ma tytuł Zmartwychwstania Pańskiego. Zmartwychwstanie bardzo mocno koresponduje z miłosierdziem. Tutaj Bóg uwalnia człowieka od lęków – mówi ks. kustosz.

Rozlewająca się łaska

W parafialnym archiwum przechowywane są księgi próśb i podziękowań. – Przeważają w nich prośby, ale wpisów dziękczynnych jest naprawdę dużo – stwierdza kapłan. – Ludzie przychodzą tu nie tylko prosić o łaski. W ciągu 8 lat mojego pobytu tutaj zgłosiło się do mnie wielu ludzi, którzy żywili głębokie przekonanie, że właśnie w tym sanktuarium Bóg wysłuchał ich błagań. Przykładem może być pani, która przez długi czas modliła się tu o uzdrowienie swojej wnuczki. Dziś wie, że tę łaskę otrzymała właśnie w tym miejscu. Teraz stara się okazywać wdzięczność Jezusowi. Przynosi kwiaty do kościoła. O otrzymanych łaskach świadczą też wota umieszczone wokół obrazu Jezusa Miłosiernego. Musieliśmy nawet wykonać nowe gabloty. A ludzie przynoszą wciąż nowe – dodaje.