Z cyklu "Jak żyć, by podobać się Bogu" na kanwie KKK 2142-2145

Jak żyć by podobać się Bogu? Za sobą mamy już tematy wstępne. Za sobą kwestię pierwszego przykazania – kto nie zauważył, może do tematu wrócić..

Dziś czas na kolejne przykazanie. Drugie....

Jeśli zajrzeć do Katechizmu Kościoła Katolickiego – zdziwienie. Tylko 25 punktów (2142-2167)?  W porównaniu z miejscem, które poświęcono innym przykazaniom to niewiele. Dlaczego? W Katechizmie niektóre zagadnienia z nim związane omówiono przy okazji pierwszego. Bo, zgodnie z przyjętą przez twórców Katechizmu metodologią, to w związku z pierwszym przykazaniem mowa była o cnocie religijności. A ona obejmuje tematy związane zarówno z pierwszym jak i drugim przykazaniem. Teraz, omawiając w Katechizmie drugie przykazanie, tylko niektóre sprawy dopowiedziano. To jednak ważne przykazanie. Bardzo ważne. Jeszcze mocniej: niezwykle ważne. Właśnie dlatego, że często nie rozumie się jego sensu i wszystko sprowadza do wypowiadania imienia Bożego bez uszanowania. A to tylko drobny ułamek tego, o co w drugim przykazaniu chodzi.

W ujęciu jakie znamy z nauki religii brzmi ono: „Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga nadaremnie”.  Co to właściwie znaczy „imię”? Co znaczy „nadaremnie”? W różnych tłumaczeniach Biblii mamy zresztą „na próżno”, „bez szacunku”, „do czczych rzeczy”....

Obrazek z życia. Wielka firma. Wielu pracowników, kierowników, zastępców dyrektora. I jeden szef, dyrektor. Wyobraźmy sobie, że w jakimś dziale jest sobie kierownik, który postanowił... No, niekoniecznie nawet się wykazać, ale po prostu pokazać, że ma władzę. I wydaje swoim podwładnym różne polecenia, powołując się na RZEKOMĄ wolę dyrektora.  A to, że trzeba jeszcze zrobić jeszcze jakieś dodatkowe sprawozdanie, a to że trzeba coś poprawić, a to że szef z czegoś niezadowolony, że trzeba inaczej, bo nie będzie premii itd. itp. Na kim skupia się w takim wypadku irytacja pracowników? Ano nie na owym kierowniku, ale na Bogu ducha winnym dyrektorze. To on marudzi, to on jest niezadowolony, to on wymaga, to on straszy, prawda? Kierownik – biedny, on niewinny, on by chciał nieba przychylić....

I o to chodzi w drugim przykazaniu. O to, żeby Bóg nie był obwiniany za grzechy swoich wyznawców; żeby nie angażować autorytetu Boga tam, gdzie w grę wchodzą zwykłe ludzkie sprawy, ludzkie ambicje, ludzkie słabości. Żeby tymi swoimi małodusznymi rozgrywkami nie fałszować w ludzkich sercach Jego obrazu. I nie wciągać Go w swoje brudy. Wypowiadanie imienia Bożego bez uszanowania to tylko czubek wielkiej góry lodowej, którą można by nazwać lekceważeniem Boga. Lekceważeniem – to istotne – przez tych, którzy twierdzą, że w Niego wierzą. Tymczasem Go nie szanują albo – co gorsze – próbują Jego autorytet wykorzystywać do swoich rozgrywek z innymi ludźmi. Używają go w charakterze młotka, by uderzyć Nim innych, albo parasola, by ochronić samych siebie przed sprowokowanym wcześniej opluciem.

Bóg jest święty. To znaczy jest całkowicie ponad światem. Jest Ojcem, Zbawicielem, Uświęcicielem wszystkich: dobrych i złych, przyjaciół i wrogów, bliskich i obcych. I jako tego, który jest Panem wszystkich powinniśmy go zawsze traktować. Zawsze jako Tego, który jest ponad. Ponad naszymi sporami, rozgrywkami, ponad osobistymi animozjami, ponad brudami wielkich grzechów i małych grzeszków. Zawsze winniśmy Mu szacunek, zawsze powinniśmy oddawać Mu cześć. Zawsze powinniśmy dbać, by Jego imię, by On sam nie był lekceważony i szargany. Zwłaszcza przez nas samych. Czcić imię Boże znaczy kłaniać się Mu, zginać przed Nim kolana i pamiętając, że jest ponad nami wszystkimi przenigdy nie wykorzystywać Go do swoich rozgrywek.

O czci należnej Bogu pisałem już przy okazji pierwszego przykazania. Warto przypomnieć - link poniżej

Napisałem też kiedyś, że każdy grzech uderza w Boga, uderza w bliźniego i uderza w tego, który ów grzech popełnia ( i że przez to cały Kosmos staje się też gorszy). Jak grzechy przeciwko II przykazaniu uderzają w Boga widać: szargają jego dobre imię, jego autorytet, przyczyniają się do braku szacunku wobec Niego. Jak uderzają w bliźniego – też widać: niszczą w drugim człowieku prawdziwy obraz Boga zastępując go karykaturami – przedstawiając Go jako złośliwego despotę, kogoś niesprawiedliwego, kto staje po stronie silniejszego albo i kogoś, kogo nie trzeba szanować. A jak uderza w tego, kto grzeszy? To też dość oczywiste. Też niszczy w nim  prawdziwy obraz Boga;  uczą braku szacunku, lekceważenia Go, sprzyjają uznaniu, że nic nie chce albo i nie może zrobić, bo można Go bezkarnie używać do swoich brudnych spraw.... Łamanie II przykazania to pierwszy krok w kierunku niewiary. Nie tej teoretycznej, ale praktycznej; bezbożności, która nie licząc się  Bogiem pozwala nie liczyć się też z bliźnimi.

Jeśli wierzącym zależy, by Bóg był szanowany, muszą sami Go szanować. Ciągle pamiętając, że On jest święty, On jest Panem, On jest Najwyższy. Że w tym życiu nie o nasze zwycięstwo chodzi – te mamy już zagwarantowane, ale w niebie – tylko o zwycięstwo Bożej sprawy, Ewangelii; o to, by Bóg mógł doprowadzić do wiecznego zbawienia każdego bez wyjątku człowieka.

Jak to ujęto w Katechizmie Kościoła Katolickiego? Na następnej stronie.

Artykuł drugi
DRUGIE PRZYKAZANIE

Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy (Wj 20, 7; Pwt 5, 11).
Powiedziano przodkom: Nie będziesz fałszywie przysięgał... A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie (Mt 5, 33-34).

I. Imię Pańskie jest święte

2142 Drugie przykazanie nakazuje szanować imię Pańskie. Podobnie jak pierwsze, uwypukla cnotę religijności i określa bardziej szczegółowo nasze posługiwanie się słowem w sprawach świętych.
 

2143 Wśród wszystkich słów Objawienia jest jedno szczególne, które jest objawieniem Jego imienia. Bóg powierza swoje imię tym, którzy w Niego wierzą; objawia się im w swoim osobowym misterium. Dar imienia jest znakiem zaufania i zażyłości. "Imię Pańskie jest święte". Dlatego więc człowiek nie może go nadużywać. Powinien pamiętać o imieniu Bożym w ciszy miłującej adoracji. Powinien używać go tylko po to, by je błogosławić, wychwalać i uwielbiać.

2144 Szacunek dla imienia Bożego wyraża to, co należy się misterium samego Boga i całej rzeczywistości sakralnej, którą ono przywołuje. Wrażliwość na to, co święte, uwypukla cnotę religijności.

Czy odczucia bojaźni i tego, co święte, są uczuciami chrześcijańskimi czy też nie? Nikt w sposób rozsądny nie może o tym wątpić. Są to odczucia, które moglibyśmy mieć i to w wielkim stopniu, jeśli posiadalibyśmy widzenie Boga najwyższego. Możemy je mieć, jeśli "uświadomimy" sobie Jego obecność. O ile wierzymy, że On jest obecny, powinniśmy je posiadać. Jeśli ich nie posiadamy, to dlatego że nie uświadamiamy sobie, nie wierzymy, że On jest obecny.

2145 Wierzący powinien świadczyć o imieniu Pańskim, odważnie wyznając swoją wiarę. Przepowiadanie i katecheza powinny być przeniknięte adoracją , i szacunkiem dla imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa.